Με αφορμή το Τρίτο Πρόγραμμα

Γράφει ο Τάκης Θεοδωρόπουλους στην Καθημερινή του Σαββάτου, σχετικά με το κλείσιμο του Τρίτου Προγράμματος:" Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας ήταν μια περιοχή πολιτισμού στην έρημη χώρα. Χωρίς πολιτική ειδησεογραφία, απαλλαγμένο από την υστερία των πολιτικών εκπομπών, σου θύμιζε ότι υπάρχει και μια ζωή, πιο πραγματική από το καταθλιπτικό κουτσομπολιό του δημόσιου βίου και την οικονομική παράνοια.

Είναι αλήθεια ότι εδώ και πολλά χρόνια είχε μπει στο περιθώριο. Για τους περισσότερους υπήρχε καταναλώνοντας το κεφάλαιο που μάζεψε επί Χατζιδάκι, την ανάμνηση των καυστικών σχολίων του και τον προκλητικό συνδυασμό μετάδοσης κλασικής μουσικής με συνεντεύξεις του Ζαμπέτα ή του Φλωρινιώτη. Οι ακροατές είχαν μείνει λίγοι, ούτε και ξέρω αν έμπαινε καν στις μετρήσεις. Ακόμη λιγότεροι, λόγω «τεχνικών δυσχεριών». Αν και μεταδιδόταν σε δύο συχνότητες, σε ελάχιστα σημεία μπορούσες να το πιάσεις, πάντα συνέβαινε κάτι με τους αναμεταδότες και ακόμη και στα χρόνια της ευφορίας, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να επενδύσει σε υποδομές. Το life style, ισοπεδωτικό και απολυταρχικό, κατάφερε συντριπτικά κατάγματα σε ό,τι εκπροσωπούσε το Τρίτο Πρόγραμμα, με τους ελάχιστους ακροατές που συμπεριφέρονταν σαν μύστες. Μερικοί παραγωγοί του είχαν υιοθετήσει τη νοοτροπία του περιθωρίου. Ενώ περίμενες να ακούσεις μουσική, κάποιος μουσικολόγος σού την ανέλυε. Χρήσιμο, δεν λέω, χρησιμότερη όμως από τη μουσικολογία είναι η ίδια η μουσική. Υπήρχαν όμως και οι άλλοι που ήξεραν να προλογίζουν το μέρος μιας συμφωνίας με πέντε κουβέντες, όσες χρειάζονταν. Πολλές εκπομπές λόγου σου έδιναν την εντύπωση ότι οι ομιλητές έπασχαν από βαρυτάτης μορφής ανία – καθιερωμένο σύνδρομο των δημοσίων συζητήσεων για τη λογοτεχνία στη χώρα όπου όλοι, λίγο ώς πολύ, αισθάνονται λογοτέχνες. Κι όμως, περίπου ένα μήνα μετά το κατέβασμα του διακόπτη, η απουσία του Τρίτου είναι αισθητή. Λείπει το αίσθημα ότι κάπου, στην ίδια πόλη, υπάρχουν κάποιοι που δεν τους ξέρεις και ακούν Σούμαν όπως εσύ – αυτή είναι η διαφορά του ραδιοφώνου από το cd. Κοινώς το αίσθημα της πολιτισμένης κοινότητας, που ο τόπος σου στερεί βίαια».

Εδώ που ζούμε, όχι τρίτο αλλά ούτε δεύτερο δεν πιάνουμε. Είναι θέμα; Ασφαλώς. Για πολλούς λόγους. Όπως και με την τηλεόραση. Και πληρώνουμε υποχρεωτικά για τα κανάλια και τους κρατικούς σταθμούς και σήμα δεν έχουμε στερούμενοι την άλλη τηλεόραση και το άλλο ράδιο το οποίο είναι μακράν καλύτερο από τη σαβούρα που κατακλύζει τους αιθέρες της επαρχίας.

Και το πιο σοβαρό: Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την αναμετάδοση των σημάτων.