Να μαθαίνεις τα παιδιά γράμματα

Πολλά σχόλια και παρατηρήσεις μπορεί να κάνει κανείς, ανάλογα με τη γωνία που τα βλέπει, σχετικά με τα αποτελέσματα των φετινών εισαγωγικών εξετάσεων για τις σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Ένα στοιχείο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο είναι εκείνο των υπερβολικά υψηλών βάσεων στις Παιδαγωγικές Σχολές. Μαθητές με ικανότητες και ταλέντο φαίνεται ότι περιορίζουν τις φιλοδοξίες και τα όνειρα τους και τα ανταλλάσουν με τη σιγουριά. Κάλιο λίγα και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει. Λίγα και σίγουρα στο δημόσιο. Δάσκαλος και διορισμός επί τη εμφανίσει του πτυχίου!

Μέχρι πέρισυ είχαμε και τις σχολές της αστυνομίας. Καλό αυτό και για την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και για τα Σώματα Ασφαλείας και την κοινωνία. Το δημόσιο, όπως λειτουργεί, το πιθανότερο είναι να αλλοτριώσει και να ισοπεδώσει κάθε καινούργιο και φρέσκο που εισέρχεται. Αλλά μια κοινωνία σε καιρούς παγκοσμιοποίησης και έντονου ανταγωνισμού χρειάζεται δυνατά μυαλά κυρίως στις επιστήμες αιχμής.

Ο Τ. Σπηλιώπουλος στο blog του φιλοξενεί τις απόψεις του ακαδημαϊκού Σταμάτη Κριμιζή, ο οποίος στο ερώτημα τι θα συμβούλευε ένα νέο παιδί με ταλέντο και όνειρα, η απάντηση που δίνει είναι: «να προσπαθήσει να φύγει από την Ελλάδα. Σ’ αυτή τη χώρα, οι αξίες που κυριαρχούν ... δεν θα του επιτρέψουν να προοδεύσει. Θα περιμένει να πάρει ένα χαρτί, όχι για να μάθει, αλλά για να διοριστεί (με τη βοήθεια κάποιου συγγενή) στο Δημόσιο. Αυτό δεν είναι φιλοδοξία που θα οδηγήσει τη χώρα στην πρόοδο».

Ο Σπηλιώπουλος, στο ίδιο άρθρο, αποτιμά το κόστος απόκτησης ενός πτυχίου 30-80 χιλιάδες ευρώ. Καταλήγει δε ότι η στροφή προς το δημόσιο για τους ταλαντούχους μαθητές δείχνει "μια πραγματικότητα, σε μια κοινωνία που αλλάζει, μάλλον προς το χειρότερο!"

Κατά την άποψή μας υπάρχουν πολλά ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις. Όπως για παράδειγμα:

1. Ποιο είναι το ψυχικό κόστος όλης αυτής της προσπάθειας για κάποιον που μπαίνει στη σχολή που έβαλε στην 10η, 20η κλπ επιλογή;

2. Γιατί θα πρέπει να υποστεί τις μυλόπετρες του συστήματος κάποιος για να μπει σε μια σχολή της πλάκας;

3. Ποιές είναι οι προοπτικές των 120 περίπου σχολών, οι οποίες λειτουργούν μεν αλλά τα Προεδρικά Διατάγματα για τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων τους έχουν στοιχειώσει 10-15 χρόνια;

4. Γιατί να μην πάει κανείς να σπουδάσει έξω στη σχολή που θέλει, χωρίς να μπει σ' αυτή την ιστορία του διαγωνισμού απομνημόνευσης άχρηστων πληροφοριών;

5. Πόσο θα κοστίσουν οι σπουδές του στο εξωτερικό;

6. Ποιο θα είναι το κόστος τελικά για τη χώρα από μια τέτοια πολιτική που κατευθύνει τα καλύτερα μυαλά στις διδασκαλικές σχολές; κλπ κλπ

7. Γιατί ο θεσμός των εισαγωγικών εξετάσεων θα πρέπει να απαξιώνει και να καταργεί ουσιαστικά το ρόλο του Λυκείου;

8. Με τα συμφέροντα που έχουν θεριέψει γύρω από το θεσμό τι θα γίνει; Ποια έννοια έχει η δωρεάν δήθεν παιδεία;

Σε μια χώρα που θα ετίθεντο όλα επί τάπητος ίσως το άρθρο να ήταν μια καλή αφορμή για να γίνει μια σοβαρή κουβέντα. Να μπουν οι βάσεις για τη διόρθωση των στρεβλώσεων. Όμως εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Αυτή η κατάσταση βολεύει: Οι καλοί θα φύγουν έξω και οι μέτριοι θα τρέχουμε πίσω από τους βουλευτές και τους κομματάρχες να μας βολέψουν. Κι όποιος τολμήσει να θίξει τα κακώς κείμενα θα χάσει τις εκλογές. Όλοι μας αποτελούμε μέρος του ίδιου φαύλου κύκλου.