Ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά

Οι εμπρηστές των δασικών εκτάσεων είναι οι ίδιοι που δεν σέβονται τίποτα στη ζωή των διπλανών τους. Που με το κασετόφωνο τέρμα από το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου τους πετάνε επιδεικτικά τη γόπα στα ξερόκλαδα. Που περνάνε με κόκκινο το φανάρι σκοτώνοντας τον ανυποψίαστο με το μηχανάκι. Είναι οι ίδιοι που από παλιά βλέπαμε με το παραμικρό να αδειάζουν τα ράφια των σουπερμάρκετ, που παραβιάζουν τις ουρές, που τρώνε με τα δύο χέρια στις χασαποταβέρνες, που πετάνε πανέρια στις τραγουδιάρες, που πίνουνε ακριβά ουίσκια, που κυκλοφορούν με τζιπ και φυτρωμένο κινητό στ’ αυτί, που μένουν σε σπίτια σατέν.
Πως οι άνθρωποι αυτοί να μπορέσουν να συνεχίζουν τη ζωώδη τους συμπεριφορά χωρίς λοβιτούρα, φακελάκια, νταβατζιλίκια, παρακρατική συμπεριφορά, εμπρησμούς και άλλες «θεάρεστες» πράξεις;… Ο τρόπος ζωής που έμαθαν θέλει λεφτά και προσπαθούν να τα εξασφαλίσουν με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσο. Θεμιτό ή αθέμιτο, εκεί θα κωλύσουν; Ο κόσμος όλος είναι το σπίτι τους, το κινητό και το τζιπ. Γι’ αυτό δέρνουν τον πυροσβέστη που άργησε κατά την αντίληψή τους να φτάσει στο σπίτι τους.

Το κράτος είναι ληστρικό στους αδύναμους και επιεικέστατο στους «δικούς του». Άλλοτε μπορεί να το κρύβανε, τώρα το ξέρουν όλοι. Ανάλγητο στους μη έχοντες και χαριστικό στους κατέχοντες. Τα παίρνει από τους χαμηλοσυνταξιούχους και τα χαρίζει σε άλλους που δεν ξέρουν τι έχουν, σ’ αυτούς που είναι παρατρεχάμενοι της εξουσίας. Οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει αυτή.
Όμως οι πικρίες, η οργή και η δυσαρέσκεια δεν μπορεί να μεταφράζονται σε καταστροφή της οικονομίας, των μνημείων, της δημόσιας περιουσίας, του φυσικού περιβάλλοντος, της ιστορίας αυτού του τόπου. Ακόμα κι αν είμαστε ο θαλασσομάχος Μιαούλης δεν αρμόζει να καίμε τα καράβια της πατρίδας, όσο άδικα κι αν μας φέρθηκε αυτή.

Το κράτος εξάλλου δεν μπορεί να υποκαθίσταται από τα κανάλια. Οι αρμόδιοι φορείς από τους δημοσιογράφους. Το δίκαιο να υποκλίνεται στις απόψεις των μεγαλοδικηγόρων. Αυτά είναι τριτοκοσμικά πράγματα.

Κάθε μέρα που περνάει αυτά που βλέπουμε γύρω μας προσπαθούμε να τα βάλουμε σε μια σειρά. Διαρκώς προσπαθούμε να δούμε ποιοι είμαστε; Σκεπτόμαστε ότι τώρα με τα καμένα στις ακριβές περιοχές της Αττικής θα αποκαλυφθούν και όσοι είχαν χτίσει στο δάσος και τα δέντρα τους κρύβανε την ανομία… Τα μεγάλα όμως προβλήματα του κόσμου είναι οι τιμές των σάντουιτς στα πλοία και η τιμή του εσπρέσο στο Κολωνάκι σε σχέση με την αντίστοιχη στο Παρίσι και το Βερολίνο. Είναι και οι άλλοι ηλίθιοι, που ενώ καίγεται το σύμπαν γύρω τους αυτοί βρήκαν την ώρα να πάρουν την κάμερα στα χέρια και να πάνε να γυρίσουνε το θέαμα. Η καταστροφή κι ο όλεθρος ως θέαμα. Αυτά έμαθαν από τη μεγάλη δασκάλα, την ΤV, που τους αποβλάκωσε.
Δείτε αυτούς που παρακολουθούμε. Αυτούς στους οποίους δίνουμε τα μεγάλα νούμερα τηλεθέασης. Δείτε αυτούς που επιλέγουμε να μας αντιπροσωπεύουν όπως εμφανίζονται στα κανάλια κατά τη διάρκεια ή μετά από μεγάλες καταστροφές. Εκτός από λίγες εξαιρέσεις, αυτοί είμαστε.