Η κόλαση είναι οι άλλοι

Πώς πήγε η διάλεξη χθες;
Γι αυτούς που ήρθαν πολύ καλά. Για τους άλλους... πάντα υπάρχει μια "σοβαρή" δικαιολογία. Είναι η μοίρα των μικρών τόπων; Είναι η μοίρα των μερών του απότομου πλουτισμού; Είναι και η ποιότητα της παιδείας που παρέχεται στα σχολεία; Είναι η τηλεόραση; Είναι αυτά και άλλα μαζί.
Αν νιώθεις ενοχές πρόβλημά σου. Αν όμως επιδιώκεις να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα είναι και πρόβλημα των άλλων που σε (αν σε) ανέχονται.
Εδώ σ' αυτόν τον τόπο υπάρχει μια πολύ μεγάλη μερίδα κακομοιριάς σ' αυτούς που θέλουν να λένε τη γνώμη τους. Φταίνε τα πάντα. Ο δήμαρχος, ο νομάρχης, ο βουλευτής, ο διευθυντής του σχολείου, ο διπλανός τους, η μέρα, η ώρα, ο μήνας, ο Χατζηπετρής και πάει λέγοντας. Μόνο αυτοί δεν φταίνε. Αυτοί είχαν την πρόθεση, αλλά ...
Η γνώμη για να αποκτήσει εγκυρότητα, όμως, θέλει προσωπική στάση και συνέπεια, αλλιώς γίνεται φούμαρο και αμπελοφιλοσοφία. Τι θα πει το ένα και το άλλο; Που θα την βρεις την ποιότητα όταν δεν στηρίζεις ανάλογες εκδηλώσεις;
Όταν γίνονται σημαντικές εκδηλώσεις για να έχουν συνέχεια θέλουν στήριξη. Ποιος μπορεί όμως να τις στηρίξει; Ο απαίδευτος; Ο ζηλόφθονας που εύχεται να αποτύχουν για να κάνει φτηνό πνεύμα με τους "αφελείς" και τα "ψώνια" που τολμούν; Αυτός που διαβάζει στην εφημερίδα τα κους-κους και τα μνημόσυνα; Ο εξπέρ των μεσημεριανάδικων; Που έχει εθιστεί στην αποβλάκωση της τηλεόρασης και δεν μπορεί να απεξαρτηθεί;
Μετά θα πουλάς ανέξοδα εξυπνάδες σε μογγόλους στα καφενεία και θα διαμαρτύρεσαι ότι στον τόπο που ζεις δεν έχει ζωή και αυθεντικότητα αλλά υποκουλτούρα και ρακάδικα.
Αλλού αυτά. Η ποιότητα ζωής έχει και προσωπικό "κόστος". Το "κόστος" συμμετοχής είναι ψήφος εμπιστοσύνης γι' αυτούς που προσπαθούν να κάνουν τις άλλες προτάσεις. Και με τσιγκουνιές και μικροψυχίες ποιότητα δεν γίνεται.