Τι μαθαίνει κανείς...

Κάθε κρίση φέρνει στην επιφάνεια διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα. Πολλές φορές η αποκάλυψη γίνεται με τη μορφή καρφώματος από την πλευρά εκείνου που υπεραμύνεται των απόψεών του. Συνήθως τη δουλειά αυτή την κάνει το κράτος. Βγάζει ή διοχετεύει με τα γνωστά παπαγαλάκια (που τα θυμηθήκαμε) στη φόρα διάφορα μυστικά κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων. Διάφορα επιδόματα και προνόμια που άλλοτε η ίδια εξουσία είχε παραχωρήσει πολλές φορές κάτω από το τραπέζι κλπ κλπ
Έτσι για παράδειγμα είδαμε επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, μεταφοράς υπηρεσιών, 16 μισθών, εργασίας στον υπολογιστή και άλλα που διηγώντας τα να κλαις.
Δεν γνωρίζω πως λειτουργούν τα άλλα κράτη, αλλά εδώ κυριαρχεί το κλέψε να ζεις κι άρπαζε νάχεις. Όποιος είχε διακόπτη, τρακτέρ, μαχαίρι... έτρωγε πεπόνι. Η κάθε επαγγελματική τάξη είχε τις δικές της ιδιαιτερότητες και όταν η διοίκησή της ήταν κοντά στο κόμμα που κυβερνούσε ήταν ... συμπαθής!
Στους μισούς δημοσίους υπαλλήλους από το 2003 δίνονται υπό μορφή επιδόματος 176€. Στους άλλους όχι. Και ο πιο άσχετος το ξέρει: Οι άλλοι μισοί θα καταφύγουν στη δικαιοσύνη και θα το διεκδικήσουν. Είναι βέβαιο ότι θα το πάρουν. Ναι αλλά θα πάρουν και οι δικηγόροι το 20% ... Τότε γιατί όλα αυτά; Για λόγους ψηφοθηρικούς!
Και ερχόμαστε στο τώρα... Πως ρε μάγκες βγαίνετε και κάνετε περικοπές στους μισθούς; Αντί τη δύσκολη αυτή ώρα να την εκμεταλευτείτε και να εξορθολογήσετε το σύστημα! Ποιος θα σας πει και τι να σας πει; Τώρα όμως θα σας πει, γιατί δεν εξορθολογίζετε. Τιμωρείτε!