Οι αθώοι

Οι γενναίοι, οι αδίστακτοι, οι σκληροί στα φιλμ μέχρι τώρα. Να και «οι αθώοι». Ποιοι είναι αυτοί; Όλοι μας μηδενός εξαιρουμένου σ’ αυτή τη χώρα.
Στη γη των «αθώων» για όλα φταίνε οι άλλοι. Οι πολιτικοί που γέμισαν το σύμπαν υπαλλήλους. Όχι όμως τα κόμματα της αριστεράς που ζητάνε την πρόσληψη άλλων τόσων. Οι συνδικαλιστές «διεκτραγωδούν τα χάλια της δημόσιας διοίκησης, λες και στα υπηρεσιακά συμβούλια (όπου ξεπλένονται όλες οι αμαρτίες των υπαλλήλων) [αποτελούνται από] στελέχη της Μπούντεσμπανκ. Ακούμε εφοριακούς να απεργούν ζητώντας την πάταξη της φοροδιαφυγής, λες και πρέπει να βγουν οι μανάβηδες για να κάνουν ελέγχους. Βλέπουμε την ΟΛΜΕ να καταγγέλλει την παραπαιδεία, λες και τα ιδιαίτερα τα κάνουν Ισλανδοί ψαράδες. Ακούμε τους αγρότες να δηλώνουν «ανενημέρωτοι», λες και πρέπει άλλοι να διαβάσουν εφημερίδες και να τους πουν ότι οι επιδοτήσεις τέλειωσαν και το βαμβάκι πέθανε. Βλέπουμε επιχειρηματίες να κλαίνε για την καταβαράθρωση της παραγωγικότητας, λες και η αύξησή της είναι κάτι σαν τη θεία φώτιση που έρχεται από τον ουρανό. Βλέπουμε τους αγωνιστές [της αριστεράς] (…) να διαδηλώνουν «μαχητικά» και μετά να καταγγέλλουν τη βία της αστυνομίας. Βλέπουμε το ΚΚΕ να καταλαμβάνει τα στούντιο της τηλεόρασης κι αν γίνει κάποια μήνυση να σκούζει «ποινικοποίηση των αγώνων». Βλέπουμε τους ταξιτζήδες να γκρινιάζουν για την κίνηση και τους δημοσιογράφους για την ποιότητα της ενημέρωσης. Το μόνο που απομένει είναι να δούμε την [γνωστή βουλευτή που καπνίζει προκλητικά στην τηλεόραση γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια κάθε έννοια νόμου που ισχύει για τους άλλους και κανείς δεν τολμά να την πετάξει έξω από τα στούντιο] να καταγγέλλει την πολιτεία γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος για το κάπνισμα.
Ο Μανδραβέλης στην Καθημερινή της 21-3-2010 σημειώνει:
«Εδώ που φτάσαμε πρέπει να αρχίσουμε να συμφωνούμε σε μερικά πράγματα.»
1. Το σύνθημα «δεν είναι η κρίση ΜΑΣ, είναι η κρίση ΤΟΥΣ», είναι οι συνήθεις αριστερές ανοησίες. Η κρίση είναι όλων ΜΑΣ.
2. Οι ευθύνες δεν είναι ισομερείς. Ούτε μεταξύ πολιτών και πολιτικών, ούτε μεταξύ των πολιτών, ούτε καν μεταξύ των πολιτικών.
3. Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν και αθώοι. Γι' αυτό το χάλι όλοι κουβαλάμε κάποιο μερίδιο ευθύνης. Αντί να το μεταθέτουμε καλά είναι να διδαχθούμε απ' αυτό και να αλλάξουμε. Διότι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να αφήσουμε αυτή την κρίση να πάει χαμένη και να συνεχίσουμε τα ίδια, από πολύ χαμηλότερο επίπεδο. Αυτό, εξάλλου, δεν κάναμε τόσα χρόνια, όταν οι μικρές κρίσεις σε κάθε τομέα της χώρας προανήγγελλαν τη μεγάλη;
Καταλήγει στο άρθρο του.