Μια Ιαπωνική παροιμία λέει: «το όραµα χωρίς δράση είναι ονειροπόληση, ενώ η δράση χωρίς όραµα είναι εφιάλτης».
Το όραμα δείχνει νέους δρόμους. Μένει η υλοποίηση για να μη γίνει ονειροπόληση. Όμως αυτό που συνήθως βλέπουμε γύρω μας είναι η κυριαρχία της διεκδίκησης. Καλός ηγέτης είναι αυτός που γίνεται τσιμπούρι, που βγαίνει στα κανάλια και φωνάζει. Που αξιοποιεί τις γνωριμίες του για να εξασφαλίσει κονδύλια, παροχές, ειδική μεταχείριση. Που διασφαλίζει και προωθεί το άμεσο και πολλές φορές στενό συμφέρον της ομάδας του. Τις περισσότερες φορές το βραχυχρόνιο που ταυτίζεται με την άμεση αντιπαροχή και την ανανέωση της λαϊκής εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του.
Οι κοινωνίες και οι θεσμοί όμως πάνε μπροστά με πράξεις που υλοποιούν κάποιο όραμα, το οποίο δικαιώνεται σε βάθος χρόνου.
Η διεκδίκηση βασικά χρειάζεται καπατσοσύνη, τσαμπουκά και ενίοτε κουζουλάδα. Το όραμα θέλει γνώση, οργάνωση, σχέδιο, έμπνευση, στρατηγική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου