Εθνικός χουλιγκανισμός

Γράφεις ο Η. Κανέλλης στα σημερινά ΝΕΑ σχολιάζοντας την καταδικαστική απόφαση για τον Τσέκο, Κεντέρη και τους άλλους:

"Στις 26/4/2004, στη διάρκεια των ολυµπιακών αγώνων, οι 70.000 θεατές του σταδίου, την ώρα της εκκίνησης του τελικού των 200 µέτρων ανδρών, φώναζαν επί δέκα συναπτά λεπτά την ιαχή: «Κε-ντέ-ρης, Κε-ντέ-ρης». Με αυτόν τον τρόπο αποδοκίµαζαν τους αµερικανούς δροµείς, τα φαβορί που θα αντιµετώπιζε, αν δεν είχε αποκλεισθεί, ο έως τότε πρωταθλητής µας.

Γιατί αποκλείσθηκε – και αυτός και η επίσης δροµέας Κατερίνα Θάνου; ∆ιότι, όταν, την παραµονή των ολυµπιακών, κλήθηκαν από την Παγκόσµια Επιτροπή κατά του Ντόπινγκ σε έλεγχο, δεν προσήλθαν στο ραντεβού. Κι όταν, γι’ αυτό, η ∆ιεθνής ολυµπιακή Επιτροπή τους κάλεσε σε απολογία, οι δύο αθλητές µεταφέρθηκαν στο ΚΑΤ ως θύµατα τροχαίου. Χρειάστηκαν επτά χρόνια και µια περίπου χρεοκοπία για να φτάσει η υπόθεση στο ακροατήριο, να γίνει δίκη και, µόλις χθες, να καταδικασθούν οι αθλητές, ο προπονητής τους, οι γιατροί που υποτίθεται ότι τους περιέθαλψαν – για ψευδορκία, ψευδή αναφορά κ.λπ. Το τροχαίο δεν συνέβη ποτέ. Η ατοµική ευθύνη των καταδικασθέντων δεν αποσείει τις συλλογικές ευθύνες. οι καταδικασθέντες είναι κατασκευές ενός συστήµατος που ήθελε ό,τι στην πορεία εκπροσώπησαν: την πάση θυσία διάκριση – µε κάθε µέσον, ακόµα κι αν δεν την αξίζαµε –, την απαξίωση των άλλων, την κατασκευή εχθρών, την καλλιέργεια ενός ιδιότυπου εθνικού χουλιγκανισµού, µιας εσωστρεφούς αυταρέσκειας, µιας µεγάλης ιδέας για έναν κατασκευασµένο εαυτό.

Αυτός ο κατασκευασµένος εαυτός µας δεν είναι άµοιρος της θλιβερής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα".

Μπορούμε να ζήσουμε άραγε αντικρύζοντας την πραγματικότητα κατάματα; Λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους; Να πορευτούμε χωρίς ψευδαισθήσεις και μεγαλοΐδεατισμούς; Μικρομεγαλισμούς και φούμαρα;