Επί τον τύπο των ήλων

Αντιγράφουμε το άρθρο του Τάκη Θεοδωρόπουλου από τα σημερινά ΝΕΑ.

Πικρές ιστορίες, μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν. Συμφωνούμε στο σύνολο ή όχι. Δυστυχώς αυτό που αποκαλούμε "σύστημα" είναι μακράν νυχτωμένο. Έχει κόψει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Και σύστημα δεν είναι μόνο η κυβέρνηση. Είναι κάθε μηχανισμός εξουσίας μαζί και τα κόμματα που φαίνεται ότι λίγα πράγματα έχουν συνειδητοποιήσει από το τι γίνεται γύρω μας ή το πθανότερο πιστεύουν ότι κάποιος από μηχανής Θεός θα δώσει λύση. Όσο πιο γρήγορα όμως καταλάβουν τι γίνεται γύρω μας τόσο το καλύτερο για όλους μας. Η μέχρι τώρα πάντως εξέλιξη δείχνει ότι από αυτό που αποκαλούμε "σύστημα" δεν έχει καταλάβει κανείς τίποτα. Πώς μπορεί όλοι να μένουν στις περιγραφές των προβλημάτων σαν να αφορούν κάποιους, κάπου κάποτε; Θυμίζει λίγο τον Τιτανικό του Εμπειρίκου "κύριοι βουλιάζουμε" (η ευγένια και ο τύπος μας μάραναν) και τη διάσημη ρήση του Όσκαρ Γουάιλντ "η ζωή αντιγράφει την Τέχνη".

Γράφει λοιπόν ο Θεοδωρόπουλος:

"Ποιοι είναι αυτοί που δεν κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις;

Ποιοι είναι αυτοί που δεν τα σπάνε, πού βρίσκονται, και τι σκέφτονται; Είναι µήπως «βολεµένοι», «ικανοποιηµένοι»; Αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς από τους συµπολίτες µας που επιδεικνύουν την οργή τους, που δεν πληρώνουν διόδια, που απεργούν υποτίθεται για να διεκδικήσουν ό,τι διεκδίκησαν και µε την προηγούµενη και µε την προ-προηγούµενη απεργία; Ή µήπως συµφωνούν µε το Μνηµόνιο, µε τον τρόπο που εφαρµόστηκε το Μνηµόνιο; Πού είναι οι χιλιάδες δηµό σιοι υπάλληλοι που είδαν τον µισθό τους να κόβεται, που αισθάνονται αδικηµένοι αλλά δεν δέχονται να ακολουθήσουν την Α∆Ε∆Υ γιατί τη θεωρούν συνυπεύθυνη της αδικίας; Γιατί αυτή εξίσωσε τον εργαζόµενο που κάνει τη δουλειά του µε αυτόν που απλώς παρίσταται, όποτε και αν παρίσταται, για να καλύψει το ωράριο. Γιατί αυτός ο δηµόσιος υπάλληλος που συνεχίζει ακόµη και σήµερα να κάνει τη δουλειά του ξέρει ότι πληρώνει τα σπασµένα του διπλανού του που δεν την κάνει όµως δεν έχει τρόπο να το πει. Και δεν έχει τρόπο να αντιδράσει.

Γιατί αυτός που δεν κατεβαίνει στις διαδηλώσεις, αυτός που απεχθάνεται τη βία του ΠΑΜΕ, είναι και ανασφαλής, και απογοητευµένος και οργισµένος. Ακούει τους συνδικαλιστές και ξέρει ότι δεν µιλούν για λογαριασµό του. Ακούει τους πολιτικούς και νοµίζει ότι ζει σε άλλον κόσµο. Ακούει τους παλικαρισµούς κατά του Μνηµονίου και ξέρει ότι στην αγορά της χάρτινης δηµοκρατίας προσφέρονται εξίσου δωρεάν και είναι εξίσου επώδυνοι µε τις υποσχέσεις του Μνηµονίου. Κι αυτός συναινεί στο «κάτι δεν πάει καλά». Κι αυτός συναινεί στο «σ’ αυτό που δεν πάει σήµερα καλά υπάρχει και το χειρότερο του αύριο». Συναινεί όµως και σε κάτι ακόµη, στο ότι πολιτικοί συµπεριφέρονται σαν να περνάνε Πανελλήνιες: αποστήθισαν τις λύσεις από τα λυσάρια των φροντιστηρίων και του τις πασάρουν για γνώση. Και στις ερωτήσεις κρίσεως, εκεί, εννοείται σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά. Συναίνεση υπάρχει λοιπόν. Γυρίζει, κυκλοφορεί ανάµεσά µας, απλώς δεν κάνει θόρυβο. Γιατί, µην τρελαθούµε: σε όλα αυτά που έγιναν τον τελευταίο χρόνο η ελληνική κοινωνία απέδειξε πως διαθέτει τεράστια αποθέµατα υποµονής.

Σε πείσµα της ΓΕΝΟΠ, σε πείσµα της αναξιοπιστίας της πολιτικής της τάξης, σε πείσµα όλων όσοι θέλουν να κηρύξουν τον πόλεµο όλων εναντίον όλων γιατί είναι το µόνο που ξέρουν να κάνουν.

Γι’ αυτό, αντί να βγάζουµε κορόνες περί κοινοβουλευτισµού που χρειάζεται κυβέρνηση και αντιπολίτευση, θα ήταν εντιµότερο και αποτελεσµατικότερο να ψάξουµε αυτήν τη συναίνεση που περιφέρεται ανάµεσά µας, από στόµα σε στόµα, και να την κάνουµε πολιτική.

Πριν η παραδοχή της ήττας γίνει αποδοχή. Γιατί τότε θα είναι πια πολύ αργά".