Βραβεία

Συνηθίζεται στο τέλος κάθε χρόνου να γίνεται ένας απολογισμός και να τιμώνται όσοι συνέβαλλαν με ξεχωριστό τρόπο στα όσα διαδραματίστηκαν το διάστημα αναφοράς.

Στο πλαίσιο αυτό η Ακαδημία Αθηνών, με παρόντες τον πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε πανηγυρική συνεδρίαση το βράδυ της Πέμπτης 29 Δεκεμβρίου απένειμε τα βραβεία και τους επαίνους του Ιδρύματος για το 2011.

Τα βραβεία κατά κατηγορία απενεμήθησαν: στις Θετικές Επιστήμες, στα Γράμματα και τις Καλές Τέχνες, στις Πολιτικές Επιστήμες και την Κοινωνική Προσφορά. Τα περισσότερα απ’ αυτά συνοδεύονταν και από χρηματικό έπαθλο. Ειδικά βραβεία μετά χρηματικών επάθλων απενεμήθησαν στη μνήμη διαφόρων επιστημόνων, όπως του Γ. Αθάνα, του Λ. Πορφύρα κ.α.

Δεν συζητάμε για τα βραβεία που απονέμουν οι διάφορες επιστημονικές Ενώσεις,  σχολεία ή ιδρύματα για τα μέλη τους ή για συγκεκριμένες δραστηριότητες στο πλαίσιο των σκοπών τους, όπως για παράδειγμα ένα αθλητικό σωματείο για τους αθλητές του. Συζητάμε για θεσμούς που εκπροσωπούν το σύνολο της κοινωνίας.

Βραβεύσεις, όμως, δεν γίνονται μόνο στο τέλος του χρόνου αλλά και καλοκαιριάτικα. Αυτές, κατά κύριο λόγο, αφορούν μουσικούς και συνοδεύονται και από σχετικές συναυλίες.

Ασφαλώς τα βραβεία αποτελούν μια έξωθεν καλή μαρτυρία για το έργο του τιμώμενου αλλά και μια πράξη ευγνωμοσύνης της κοινωνίας στο πρόσωπό του για την προσφορά του σ’ αυτήν.

-Ποιο ρόλο παίξανε τα βραβεία στη ζωή και στο έργο σας; Είχα ρωτήσει τον Νίκο Κούνδουρο παλιότερα.

-Και αν έλεγα όχι, ψέματα θα έλεγα, αλλά δεν είναι και τίποτα πολύ σημαντικό. Πόσοι είναι αυτοί που δίνουνε τα βραβεία στην Ελλάδα; Εννέα άτομα είναι. Παλιότερα ήμουνα κι εγώ μεταξύ τους, μου είχε απαντήσει αναφερόμενος στα κινηματογραφικά βραβεία. Όμως δεν μπορείτε να φανταστείτε με πόση χαρά είχε δεχθεί το τηλεφώνημα από τον τότε πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών κ Μπαμπινιώτη για την ανακήρυξή του-παμψηφεί, μου το τόνιζε- ως επιτίμου διδάκτορα του Πανεπιστημίου. Στην κουβέντα που κάναμε πολύ συχνά επανερχόταν στο γεγονός αυτό.

Όμως, με την ευκαιρία της βράβευσης των αθλητών στην βαρύγδουπη «Γιορτή του Αθλητή» θα ήθελα να θέσω μερικά ερωτήματα. Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο βραβεύεται από το Δήμο ένας αθλητής που διακρίθηκε σε πανελλήνιους αγώνες, ή δεν ξέρω που αλλού,  ένας λυράρης ή ένας μαντιναδολόγος και όχι ένας μαθητής που τιμήθηκε με πρώτο βραβείο για το δοκίμιο που έγραψε σε διαγωνισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ή ένας μαθητής που διακρίθηκε στη Μαθηματική Ολυμπιάδα, στον Πανελλήνιο διαγωνισμό Φυσικής, Βιολογίας, Λογοτεχνίας, Ποίησης, Ζωγραφικής…

Γιατί όχι η Θεατρική Ομάδα, ένα Πολιτιστικό Σωματείο μη επιχορηγούμενο που παλεύει να φυλάει Θερμοπύλες με αιθεροβάμονες, για να περιοριστώ σ’ αυτά που μου ’ρχονται πρόχειρα στο μυαλό.

Δεν έχει συγγραφείς, ερευνητές, πνευματικούς ανθρώπους πέρα από τους μουσικούς και τους μαντιναδολόγους αυτός ο τόπος; Ή μήπως κοινωνικής προσφορά είναι μόνο η φιλανθρωπία και τα πανηγυράκια;

Ο Δήμος και το κράτος δεν είναι, δεν θα πρέπει να είναι, η τάξη που διοικεί, κατά τα πρότυπα της βουλής. Γιατί κάποιος που διατέλεσε δημοτικός σύμβουλος και που δεν έκανε τίποτα κατά τη διάρκεια της θητείας του είναι άξιος βραβεύσεως και όχι ο μαθητής που στύφτηκε ή ο ερευνητής που έφερε στο φως πχ την ιστορία της Παιδεία του τόπου; Μήπως και εδώ όποιος έχει μαχαίρι τρώει πεπόνι;

Δυστυχώς η τηλεόραση με τον πολιτισμό της εικόνα έχει καθυποτάξει τις άλλες αισθήσεις και κυρίως τις λειτουργίες του εγκεφάλου. Σημαντικό στις μέρες μας είναι κάθε τι που φαίνεται (σώμα, λάμψη, ένδυμα, υπόδημα κλπ) ή που μπορεί εύκολα να εξαργυρωθεί και να καταναλωθεί (γι’ αυτό και η πολύ μαγειρική) ή που υποκαθιστά τον παραδοσιακό τζουτζέ με τα διάφορα διασκεδαστικά παιχνίδια και τις δραστηριότητες αδρεναλίνης. Εξ αυτών και η ευχή: «να περνάτε καλά». Αν ήτανε μόνο να περνάγαμε καλά θα είχαμε εγκαταλείψει κάθε τι επίπονο… Όμως, και ποιος το αγνοεί, τ’ αγαθά κόποις κτώνται. Γιατί, λοιπόν, θα πρέπει οι ευρύτεροι κοινωνικοί θεσμοί, όπως ο Δήμος, να υπηρετούν αυτές τις λογικές, όταν μάλιστα εκπροσωπούνται και από ανθρώπους που θεωρητικά τουλάχιστον προέρχονται από πολιτικούς χώρους με αυξημένη ευαισθησία σε τέτοια θέματα; Η βράβευση από έναν κορυφαίο κοινωνικό θεσμό, όπως είναι ο Δήμος, είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση από μια εκδήλωση η οποία θα καταγραφεί απολογιστικά ως δραστηριότητα.