Ο ΚΩΣΤΗΣ ΚΑΜΙΝΑΚΗΣ (ΚΑΜΙΝΗΣ και ΚΑΜΙΝΟΚΩΣΤΗΣ) υπήρξε ποιητής αυτοδίδακτος και λαϊκός μαντιναδολόγος. Για πολλά χρόνια τροφοδοτούσε με τις μαντινάδες του διάφορα έντυπα, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση αλλά και ποικίλες κοινωνικές εκδηλώσεις. Τον είχαμε βρήκαμε στο σπίτι του στον Κουτσουρά στην Κρήτη την Καθαρά Δευτέρα του 2002. Πέθανε τον Ιούνιο του 2003.
-Θα θέλατε να αναφερθείτε σε λίγα βιογραφικά σας στοιχεία προκειμένου να μάθουν για σας και όσοι δεν σας γνωρίζουν;
-Γεννήθηκα στο Σταυροχώρι Σητείας Λασιθίου το 1928. Ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης και η μητέρα μου ασχολιόταν με τα οικιακά. Είμαι απόφοιτος Δημοτικού.
Γεννήθηκα σε φαμελιά που είχε πολλά τα μέλη
Και ήμουνα 'γω το όγδοο και ύστερο κοπέλι.
Στις τάξεις του Δημοτικού πήγαινα κάθε χρόνο
Με την πανένια τσάντα μου κι ένα βιβλίο μόνο.
Μόνο το αναγνωστικό, όχι άλλο κανένα,
Στη φαμελιά τα έξοδα ήταν περιορισμένα.
Στην Πέμπτη τάξη, δυστυχώς μια αποφράδα μέρα,
Εκτός από τη φτώχεια μου χάνω και τον πατέρα.
Και την επόμενη χρονιά που άνοιξε το σχολείο
Πήγα κι εγώ το ορφανό αλλά χωρίς βιβλίο.
Η φορτωμένη μάνα μου με του σπιτιού τα βάρη,
Ούτε το αναγνωστικό δεν είχε να μου πάρει.
Ο δάσκαλος μας μίλησε, αγαπητά παιδιά μου
Καλή χρονιά σας εύχομαι με όλη την καρδιά μου.
Να είσαστε επιμελείς εις τα μαθήματά σας,
Ελάτε τώρα ανοίξετε τα αναγνωστικά σας.
Σε λίγο όλα τα παιδιά τα είχανε ανοιγμένα,
Απάνω στα θρανία τους εκτός από εμένα.
-Κωστή, μου λέει ο δάσκαλος, που έχεις το μυαλό σου;
Γιατί εσύ δεν άνοιξες το αναγνωστικό σου;
-Εγώ δεν έχω κύριε, είπα στο δάσκαλό μου,
κι ένα πικρό παράπονο θόλωσε το μυαλό μου.
Δε μίλησε ο δάσκαλος όμως την άλλη μέρα
εφύσηξε στην αίθουσα χριστιανικό αέρα.
Είπε, το αναγνωστικό, η τάξη το χαρίζει
Στον Καμινάκη τον Κωστή, πιστεύω πως τ' αξίζει.
Όλες οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές μου
Είπανε, μάλιστα κύριε, και δεν ξεχνώ ποτέ μου.
Εκείνη τη συγκίνηση θυμούμαι και δακρύζω
Και τον καλό μου δάσκαλο για πάντα μακαρίζω.
Ούτε χρυσά, ούτ' αργυρά, ούτε μαλαματένια
Δώρα θα ήταν πιο καλά και χρήσιμα για μένα.
Καναβάκη Γεώργιο, τον δάσκαλό μου λέγα
Κι ήταν πυρσός της μάθησης της αρετής η φλέγα.
Εγώ θα τον ευγνωμονώ σε όλο μου το βίο
Μου χάρισε τη μάθηση εκτός απ' το βιβλίο.
Μέχρι το 1961 έζησα στο Σταυροχώρι στο οποίο υπήρξα και Πρόεδρος της Κοινότητας το 1961. Παντρεύτηκα τη Μαρία με την οποία απόκτησα δυο καλά παιδιά και η οποία υπήρξε η μούσα μου.
Και γυρίζοντας προς την κυρά Μαρία που μας προσέχει και μας φιλεύει με ότι έχει στο φιλόξενο σπίτι τους της λέει:
"Σ' αγάπησα από παιδί και άλλη δεν θ' αγαπήσω
χωρίς εσένα ούτε ζω, ούτε μπορώ να ζήσω".
-Υπήρχε ποιητική φλέβα στην οικογένεια σας;
-Ναι. Η μάνα μου Ευπραξία, είχε ποιητική φλέβα, Συνέθετε με μεγάλη άνεση μαντινάδες.
-Πότε και πως πρωτοασχοληθήκατε με την ποίηση και τις μαντινάδες;
-Από μικρό παιδί είχα την τάση να φτιάχνω μαντινάδες, χωρίς τίποτα περισσότερο. Δεν είχα δημοσιεύσει τίποτα μέχρι που ήρθα στην Αθήνα. 'Οταν πήγα στην Αθήνα με καλούσαν σε διάφορες εκδηλώσεις Κρητικών και έβγαζα έμμετρους λόγους…
-Σας έχω ακούσει να απαγγέλλετε στίχους σε Κρητικά γλέντια αλλά και σε κοινωνικές εκδηλώσεις (πχ επικήδειες μαντινάδες). Ποια η θεματογραφία σας; Την επιλέγετε; Προκύπτει;
-Είναι διάφορα τα θέματα. Ερωτικά, Κοινωνικά, Σκωπτικά, Σατυρικά, Σατιρικά, γνωμικά, λαϊκή σοφία… Δεν επιλέγω συγκεκριμένη θεματολογία. Προκύπτει αυτή από το γεγονός ή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
"Το ξένο πράμα μη το θες γιατί δεν έχει χάρη
και το δικό σου πρόσεχε άλλος να μη στο πάρει",
"Της αμαρτίας τη φωτιά μη τη φυσάς ν' ανάψει
θα σε ζεστάνει στην αρχή μα ύστερα θα σε κάψει",
"Και το μυρμήγκι μην πατείς να μη το θανατώσεις
μην αφαιρέσεις μια ζωή που δεν μπορείς να δώσεις".
Συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου