Ας μη γίνουμε είδωλα της κοινωνίας που βρίζουμε

Σε άρθρο του με τίτλο «η απελπισία», στο σημερινό ΒΗΜΑ, ο Πρετεντέρης αναφέρεται στη φράση νεαρού μαθητή «δεν έχουμε εμπιστοσύνη σε κανέναν!» που είπε αυτός σε μια συνάντηση μαθητών με την ΥΠΕΠΘ κα Διαμαντοπούλου.

Και τι θα έλεγε κανείς που ζει και συναναστρέφεται νέους ανθρώπους; Που είναι η είδηση; Σιγά το νέο... Αυτό βασικά σχολιάζει και ο Πρετεντέρης στο άρθρο του.

Για το ό,τι δεν νοιώθουν οι νέοι εμπιστοσύνη σε κανέναν το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν φταίνε αυτοί. Αν δεν εμπιστεύονται κανέναν είναι επειδή εμείς οι μεγαλύτεροι τους βουτήξαμε από νωρίς σε έναν κόσμο καχυποψίας. «Σε μια κοινωνία κακομοιριασμένων και κακορίζικων ενηλίκων όπου όλα είναι ύποπτα, αναξιοκρατικά και ανήθικα». Ποιον να εμπιστευτούν, λοιπόν; Τι παραστάσεις προσλαμβάνουν από τους ενηλίκους; «Την παράσταση μιας γενικής μαυρίλας χωρίς καμία αχτίδα». Και ποιους να εμπιστευτούν; «Οι πολιτικοί θεωρούν ανήθικους τους πολιτικούς, οι επιχειρηματίες αποκαλούν κλέφτες τους επιχειρηματίες, οι δημοσιογράφοι συκοφαντούν τους δημοσιογράφους και όλοι μαζί βρίζουν όλους τους υπόλοιπους», γράφει στο άρθρο του.

«Τι να εκτιμήσει άραγε ο πιτσιρικάς όταν το συνολικό αφήγημα και η γενική παραδοχή της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι αποτελεί μια κοινωνία διαφθοράς και διαπλοκής; Όταν η επιτυχία αποτελεί τεκμήριο υποψίας, αν όχι πειστήριο αδικήματος; Όταν από την κούνια τού μαθαίνουν πως όλα τα πράγματα κινούνται από ένα ακατονόμαστο και απροσδιόριστο παρασκήνιο, το οποίο περνάει την ώρα του εξοντώνοντας τους ικανούς και προωθώντας τους σκερβελέδες; Και όταν υποψιάζεται εξ ορισμού ότι το ματς της Κυριακής είναι στημένο;

Αυτά ακούει γύρω του, αυτά επαναλαμβάνει ο νεαρός. Πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά; Έχω ξαναγράψει ότι είμαστε ίσως η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου όταν ο γείτονας αγοράσει καινούργιο αυτοκίνητο δεν λέμε «ωραίο το αυτοκίνητο του γείτονα!» αλλά αναρωτιόμαστε πού βρήκε τα λεφτά. Είμαστε ο μοναδικός λαός που κρίνει τους άλλους με το δικό του μέτρο και ισοπεδώνει προς τα κάτω αυτό που δεν μπορεί να αναδείξει προς τα πάνω.

Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα. Μια χώρα φορτωμένη πικρίες, μια χώρα μοχθηρή και κακοπροαίρετη. Ακόμη και το περίφημο Διαδίκτυο από χώρος ελεύθερης έκφρασης έχει μετατραπεί στην Ελλάδα σε υπόνομο ανώνυμης διαβολής.
Τι παιδί, λοιπόν, να μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα; Δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν; Και πάλι λίγα λέει» γράφει.

Ο Πρετεντέρης κλείνει το άρθρο το με κάποια δόση υπερβολής, θεωρώντας ότι ο πιτσιρικάς ευτυχώς που λέει και δεν κάνει κάτι εκδικούμενος αυτή την κοινωνία.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ότι παρά τις όποιες δόσεις υπερβολής, άδικα είναι εν πολλοίς αυτά που ακούμε και που βλέπουμε γύρω μας; Είναι στο μυαλό μας μόνο;

Για τους σημερινούς νέους δυστυχώς, όπως και με μας παλιότερα, τα πράγματα θα εξελιχτούν αλλιώς. Όλοι αυτοί οι απελπισμένοι πιτσιρικάδες σιγά σιγά, αλλά σταθερά, θα παίρνουν την εικόνα της κοινωνίας τους και κάποια ώρα θα υπηρετήσουν και αυτοί το ίδιο σύστημα που ως νέοι έβριζαν. Μερικοί ίσως ξεφύγουν. Η ιστορία διδάσκει ότι λίγοι θα είναι αυτοί που θα ξεφύγουν από τις μυλόπετρες. Τις γραμμές των οριζόντων λίγοι θα τις σκίσουν. Αν πρέπει κάτι να πούμε, ας πούμε: Παλέψτε παίδες όσο αντέχετε για να ξεφύγετε. Τίποτα δεν παραχωρείται. Τίποτα δεν χαρίζεται. Μακάρι να ξεφύγετε όλοι. Ας μη γίνουμε είδωλα της κοινωνίας που μας οδηγεί στην απελπισία.