Εκσυγχρονισμός ή παράδοση

"Tο οξύμωρο της ελληνικής περιπέτειας", γράφει σήμερα ο Τ. Καμπύλης στην Καθημερινή είναι ότι "οι εκάστοτε κρίσεις να χρεώνονται στις προσπάθειες εκσυγχρονισμού και ο κοσμοπολιτισμός να υποχωρεί έναντι της εσωστρέφειας παρότι η τελευταία κατασκευάστηκε τόσο αντιφατικά όσο υποδηλώνουν οι ανδριάντες έξω από το Πανεπιστήμιο. Oι φοβίες του παρελθόντος παραμένουν ισχυρές, όπως φαίνεται και από τη συζήτηση για την ιθαγένεια. Aλλά οι δικές μας φοβίες δεν αντιμετωπίζονται με αντιμετάθεση στους άλλους – είτε εκτός είτε εντός των συνόρων.

Ηδη ακούγονται φωνές εναντίον των Γερμανών και άλλων ξένων υπηρεσιακών παραγόντων που ελέγχουν τα οικονομικά μας".

Σε άλλο σημείο του άρθρου επισημαίνει πως: "Eκσυγχρονισμός και παράδοση βρέθηκαν σε θέσεις μάχης σε όλες τις κρίσιμες στιγμές του Eλληνικού Kράτους. Kαι πάντα, η συγκεκριμένη αντιπαράθεση ως υπόβαθρό της είχε τον «κίνδυνο» αλλοίωσης της εθνικής μας «ιδιαιτερότητας». Για να γίνει ένας τέτοιος μυθοποιημένος κίνδυνος πειστικός χρειάστηκε διαχρονικά να δαιμονοποιηθούν οι «ξένοι» ως οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι των κατά καιρούς δεινών. Kάποτε ήταν οι Αγγλοι, μετά οι Pώσοι (πανσλαβισμός) μετά πάλι οι Αγγλοι, οι Aμερικανοί και τέλος η Eυρώπη και –πιο θολά– οι δυνάμεις της «νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης». Σήμερα, οι μετανάστες μετέχουν ως «ξένοι», άθελά τους και χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή τους, στην επαναφορά αυτής της συζήτησης".

Ολόκληρο το άρθρο