Τα παιδιά που δεν αγαπάμε

Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία της 10-12-2009, το υπογράφει ο Αναπληρωτής Καθηγητής της Ιατρικής Αθηνών Διονύσης Βενιεράτος και είναι καλό για να το αγνοήσουμε.
«Τα παιδιά είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε: το μέλλον και η ελπίδα της κοινωνίας και αξίζουν όλη την αγάπη και τη φροντίδα μας.
Οι δαπάνες για την Παιδεία αποτελούν την καλύτερη επένδυση...». Αυτές οι κοινότοπες και ανούσιες μεγαλοστομίες έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα που βιώνουν τα ίδια τα παιδιά, που τις ακούνε πλέον «βερεσέ». Το ότι εξεγείρονται είναι μια ένδειξη ότι δεν τα αποβλακώσαμε εντελώς. Οταν πάλι εξεγείρονται με λάθος τρόπο (ανόητες «καταλήψεις» και καταστροφές) είναι απόδειξη ότι δεν τους μάθαμε πώς να αντιδρούν εποικοδομητικά.

Αυτά ίσχυαν και πριν από την αποφράδα 6η Δεκεμβρίου 2008. Ομως, ο τραγικός θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, εκτός από αποτρόπαιο γεγονός απέκτησε και έναν απροσδόκητο συμβολισμό-παραλληλισμό: ένας ψυχικά διαταραγμένος αστυνομικός, του οποίου καθήκον αποτελεί η προστασία της ζωής των πολιτών από βίαιες πράξεις, σκοτώνει ένα δεκαπεντάχρονο παιδί. Αίφνης μια σοκαρισμένη νεολαία διαπιστώνει ότι μια άρρωστη κοινωνία, της οποίας η ίδια υποτίθεται ότι αποτελεί πρώτιστο μέλημα, δολοφονεί καθημερινά το πνεύμα και την ψυχή των νέων με τις πράξεις, τις παραλείψεις και την αδιαφορία της.

Η έλλειψη αγάπης προς τα παιδιά διαφαίνεται ήδη από τις άοκνες προσπάθειες να περιορίσουμε τον αριθμό τους (ανά οικογένεια) εκεί που δεν θα θέσει σε κίνδυνο την επίπλαστη (προς επίδειξιν) ευμάρειά μας (life style). Οταν το παιδί γεννηθεί φροντίζουμε στοιχειωδώς για την υγεία του, αλλά ανεπαρκώς για την πνευματική του ανάπτυξη, εγκαταλείποντάς το στο έλεος τηλεοπτικών υποπροϊόντων, εις βάρος της πραγματικής επικοινωνίας μαζί του και ενθάρρυνσης της (καθοριστικής σημασίας) παιδικής περιέργειας για γνώση.

Στο σχολείο (με ευθύνη των αναρμοδίων «αρμοδίων» του υπουργείου Παιδείας και ανεκπαίδευτων εκπαιδευτικών) παιδιά και οικογένειες εξουθενώνονται σε ατέλειωτη καταναγκαστική, άχαρη και ανούσια «πνευματική» εργασία, στην οποία τα παιδιά «μαθαίνουν» πολλά για την επόμενη μέρα για να τα ξεχάσουν αμέσως τη μεθεπόμενη. Οι βασικές γνώσεις χάνονται στον ωκεανό τής μη αφομοιώσιμης άχρηστης πληροφορίας. Επιπλέον, το σχολείο δεν διαπαιδαγωγεί (δεν διαπλάθει έντιμους χαρακτήρες, σωστούς πολίτες, άτομα με υγιή κοινωνικότητα). Ούτε μαθαίνει στα παιδιά να αποφεύγουν τους υπαρκτούς κινδύνους της σύγχρονης κοινωνίας: τα τροχαία, τα ναρκωτικά, τον χουλιγκανισμό. Καταφέρνει όμως να τα κάνει να περιφρονούν ό,τι ωραίο προσφέρει η κοινωνία (γνήσια τέχνη, επιστημονική γνώση) και να μισήσουν το βιβλίο. Και φυσικά το ίδιο το σχολείο.

Τα παιδιά και οι έφηβοι εργάζονται απάνθρωπα σκληρά για το απόλυτο τίποτε («tabula rasa»). Οι κατά τεκμήριο καλύτεροι πρώην μαθητές και νυν φοιτητές της Ιατρικής Σχολής Αθηνών αγνοούν τι είναι θερμότητα, τι είναι η φωτιά, τι είναι τα σύννεφα, γιατί ο ουρανός είναι γαλάζιος κ.ο.κ. Απορίες που διατύπωναν ως νήπια δεν κατάφεραν να λύσουν ούτε ως φοιτητές μετά από ατέλειωτες ώρες μελέτης και φροντιστηρίων. Αγνοούν στοιχειώδεις γνώσεις ανατομίας, φυσιολογίας, νοσολογίας, νομικής, φιλοσοφίας, ιστορίας. Δεν αφομοιώνουν αποτελεσματικά τα επιστημονικά δεδομένα, διότι έχουν μάθει μόνο να αποστηθίζουν. Χρησιμοποιούν γλώσσα φτωχή γεμάτη λάθη. Το πτυχίο που τελικά («τσάτρα-πάτρα») θα αποκτήσουν, αν μείνουν άνεργοι, θα ισοδυναμεί με το παράσημο της ανοικτής παλάμης...

Οι υπουργοί Παιδείας, όλοι με καλές προθέσεις, αντιμετωπίζουν το «τέρας» -εκπαιδευτικό σύστημα (ανα)συγκροτώντας Εθνικά Συμβούλια Παιδείας, επιτροπές «σοφών», πρυτάνεων και λοιπών «ειδικών» και ατέρμονους «εθνικούς διαλόγους», που όμως μονίμως εκκινούν από την αρχή. Ο μύθος του Σίσυφου. Τα χρόνια όμως περνούν και το Τέρας συνεχίζει αδιατάρακτα να κατατρώει τις νεανικές ψυχές. Και όλα αυτά τη στιγμή που υπάρχει γνωστό και διαθέσιμο (χωρίς copyright) το βάσει αποδείξεων επιτυχέστερο εκπαιδευτικό σύστημα του κόσμου, το φινλανδικό. Αν κάποιος θαρραλέος υπουργός αποφάσιζε να το εφαρμόσει και στην Ελλάδα, «εδώ και τώρα», ποιος θα είχε αντίρρηση και με ποια επιχειρήματα;

Η άρρωστη κοινωνία μας δεν παρέχει στα παιδιά και στους νέους αυτό που πρωτίστως δικαιούνται: Παιδεία. Και του θεωρήματος «όποιος αγαπά παιδεύει», προκύπτει αβιάστως το πόρισμα: όποιος δεν παιδεύει, δεν αγαπά".