Health Club

Μετά από 100 μέρες, γράφει ο Αντώνης Πανούτσος (χρόνια πολλά) στο Πρώτο Θέμα (17-1-10) «όλο και περισσότερο δίνεται η αίσθηση ότι στην Ελλάδα κυβερνάνε τα μέλη ενός Health Club. Ότι ο George μιλάει ενώ κάνει ποδήλατο με την Tina και μετά βρίσκονται με τον Paul για να μιλήσουν για τον πολιτισμό. (…) Στην ομιλία του την Τετάρτη για τις πρώτες 100 μέρες ο Γιώργος Παπανδρέου ανέφερε ως θετικές κυβερνητικές κινήσεις τον νέο φορολογικό νόμο, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, τον νέο εκλογικό νόμο, τη μεταρρύθμιση με τον «Καλλικράτη» και το νομοσχέδιο για τη χορήγηση ιθαγένειας στους μετανάστες. Για το φορολογικό νόμο δεν το συζητάμε. Τα φορολογικά νομοσχέδια ανήκουν στην κατηγορία «no news is good news», αφού κάθε Έλληνας όταν ακούσει φορολογικό νομοσχέδιο ξέρει ότι ακόμα και να του υποσχεθούν ότι με το νέο θα σταματήσει να πληρώνει φόρους, θα καταλήξει να πληρώνει περισσότερους. Αντίστοιχα, κάθε αναφορά σε νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο σημαίνει ότι η κυβέρνηση κάνει προσπάθεια όλα τα Ταμεία να γίνουν σαν το χειρότερο.

Για τον νέο εκλογικό νόμο έχω να πω ότι οι μισοί φίλοι και γνωστοί μου αυτό το πρόβλημα έχουν: «Πώς θα ζήσουμε, ρε αδελφέ, αν η κυβέρνηση δεν κάνει νέο εκλογικό νόμο…». Οι άλλοι μισοί ανησυχούν για τον «Καλλικράτη»… Όσο για το θέμα της ιθαγένειας, ήταν από την αρχή το βασικό αίτημα όλων όσων ψήφισαν ΠΑΣΟΚ. «Να τους ψηφίσουμε για να τους κάνουν Έλληνες πολίτες και να μπορούνε να τους ψηφίζουνε».

Δεν είναι αυτά τα προβλήματα που απασχολούν τους Έλληνες και την ελληνική κοινωνία, γράφει ο Πανούτσος. Η κυβέρνηση δίνει, γράφει, την αίσθηση ότι κάνει ασκήσεις επί χάρτου σαν να αποτελεί ένα «τουριστικό γκρουπ που ήρθε στην όμορφη χώρα μας χωρίς να θέλει ούτε να ενοχλεί, ούτε να την ενοχλούνε. Μια κυβέρνηση που μοιάζει να παίζει ένα επιτραπέζιο παιχνίδι». (…) «Η αίσθηση που δίνει η κυβέρνηση είναι ότι βρισκόμαστε σε μια κατάστασης που για να φάμε ψάρι κάποιοι πρέπει να βρέξουν κώλο κι αυτοί γράφουν manual για το ψάρεμα στον Ατλαντικό. Έστω και επικοινωνιακά, η κυβέρνηση χρειάζεται να δείξει ότι υπάρχει εκεί που ο κόσμος την αντιλαμβάνεται, στους δρόμους. Για την ώρα, παραφράζοντας τον Βάρναλη, «χάνονται, φεύγουνε μακριά μας, αλλά δεν θα μπούνε στην καρδιά μας». Αν κάποιος το καταλαβαίνει ας το πει στον George, για να το πει στην green Tina, κι αυτή με τη σειρά της στον Paul και αυτός σε κάποιον άλλον, μέχρι να το μάθουνε όλα τα μέλη της κυβέρνησης στον μακρινό πλανήτη όπου κατοικούν» καταλήγει ο Πανούτσος.