Η Ελλάδα έγινε η χώρα του ιδιωτικού πλούτου και της δημόσιας φτώχειας. (…) Με μια έννοια, η Ελλάδα ζει πρωτοποριακά: Διότι ο ουραγός στις διαδικασίες συγκρότησης γίνεται πρωτοπόρος στις διαδικασίες διάλυσης. Αυτό είναι το ελληνικό παράδειγμα. (…) Η ελληνική κοινωνία είναι μια δομικώς συνενοχική κοινωνία. Για μένα, θεμέλιος λίθος της συνενοχής είναι η αντιπαροχή. Προκειμένου να εξασφαλίσω τον ιδιωτικό, καταπατώ και απαλλοτριώνω τον δημόσιο χώρο. Η πολιτική προχωρεί δημιουργώντας εξαρτήσεις. Η συνενοχή έχει και υπόβαθρο βίας- η δουλειά γίνεται με φακελάκι... (…) Πιστεύω ότι θα έρθει μια άλλη πολιτική γενεά- όχι αύριο- στην οποία θα συμμετάσχουν επανεισαγόμενοι Έλληνες, που τώρα είναι νέοι. Σε συνδυασμό με κάποιες ιθαγενείς νησίδες, θα δημιουργήσουν ένα άλλο κλίμα. Η Ελλάδα θα αναζητήσει μια δεύτερη ευκαιρία. Οι δικές μας αποσκευές θα είναι η συνείδηση μιας βαθιάς αποτυχίας. Δεν μπορούμε να επιτυγχάνουμε ατομικά και να αποτυγχάνει το περιβάλλον. Δεν μπορεί να είσαι χώρα γιατρών άνευ ιατρικής, δικαστών άνευ δικαιοσύνης, δασκάλων χωρίς εκπαίδευση. Θεμελιώσαμε, φαντασιακά, έναν τρόπο ζωής όπου οι εξαιρέσεις θα αναλάμβαναν να άρουν τον σταυρό για λογαριασμό των άλλων... Η αποτυχία έχει τον χαρακτήρα της αποτυχίας του μέσου όρου. Πολιτισμό δεν φτιάχνουν οι εξαιρέσεις... Το έλεγε ο Γκάτσος. Πολιτισμό φτιάχνει ο μέσος όρος.
Αποσπάσματα από συνέντευξη στο ΒΗΜΑ 20-6-2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου