Κυρίως αυτό που προκαλεί όλους εμάς τους κοινούς θνητούς " είναι το θράσος μιας τάξης ανθρώπων που επιβάλλουν το γούστο τους «με τον παρά τους»... Και οι οποίοι επιπροσθέτως νομίζουν ότι «ο παράς τους» αποτελεί ένα είδος πιστοποιητικού αναγνώρισης και αποδοχής, ένα εισιτήριο για τα πάντα.
Διότι το θωρηκτό δεν προέκυψε μόνο του ούτε ξαφνικά.
Στο κατάστρωμά του μαζεύτηκαν οι ίδιοι άνθρωποι που ψωνίζουν συζύγους και φιλενάδες από την τηλεόραση, κάτι σαν νυφοπάζαρο με διαδικασίες τηλεμάρκετινγκ- να υπενθυμίσω ότι το ζεύγος που γλεντοκοπούσε στον «Αβέρωφ» μάς είχε ήδη απασχολήσει σε ατελείωτες συνέχειες με το ειδύλλιο, τους αρραβώνες, τα νυφικά, τα δώρα και τους γάμους του. Σε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό με άλλα αντίστοιχα, κακόγουστα ζεύγη.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κοιτούν τον κόσμο μέσα από τις φωτογραφίες κουτσομπολίστικων περιοδικών και δίνουν υπόσταση σε απερίγραπτες τηλεοπτικές εκπομπές, όταν δεν τις παρουσιάζουν κιόλας... Μια αυτιστική όσο και ασήμαντη παρέα περιφερόμενων ψώνιων που αλληλοϋβρίζονται και αλληλοχαϊδεύονται για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους. Που κυνηγούν την καταξίωση μέσα από τη δημοσιότητα και τη δημοσιότητα μέσα από την πρόκληση.
Ενας κόσμος ουσιαστικά ανύπαρκτος που με τον παρά του αγοράζει την κυρά του ώστε με την κυρά του να βαπτισθεί στην κολυμβήθρα μιας αμφίβολης γκλαμουριάς. Ανθρωποι που «θεωρούνται διάσημοι επειδή είναι διάσημοι» (για να δανειστώ μια ανάλογη διατύπωση των «Τimes»...) χωρίς κανείς να έχει μάθει ποτέ την αιτία της διασημότητάς τους, ενίοτε ούτε καν του πλούτου τους.
Ευτυχώς, αυτή τη φορά ξεπέρασαν τόσο πολύ τα όρια που τους πήραν με τις πέτρες. Αλλά, δυστυχώς, αυτή η φορά δεν είναι παρά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα".
Γράφει ο Πρετεντέρης στο σημερινό ΒΗΜΑ (20-06-10) για το πάρτυ στο Αβέρωφ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου