Θέατρο του παραλόγου

Αντιγράφουμε το τέλος του άρθρου του Γ. Λακόπουλου -με τον ίδιο τίτλο- από τα σημερινά (29-6-10) ΝΕΑ χωρίς σχόλια. Τι θα προσέθεταν επιπλέον κάποια δικά μας;

"Η υπαγωγή της χώρας στον διεθνή οικονομικό έλεγχο είναι ένα μυστήριο για το οποίο κάποτε θα δώσουν εξηγήσεις και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση είτε γιατί είχε προαποφασίσει αυτή την εξέλιξη, είτε γιατί οδηγήθηκε από τραγικούς χειρισμούς και παλινωδίες που επιδείνωσαν την κρίση δανεισμού. Και πάντως γιατί δεν ενημέρωσε πλήρως την κοινή γνώμη, ούτε καν τη Βουλή και το Υπουργικό Συμβούλιο για την ουσία της επιλογής της. Δεν αναζήτησε εναλλακτικές λύσεις. Και δεν μετέφερε σε εκείνους που σηκώνουν σήμερα το βάρος, την ευθύνη της απόφασης. Εβαλε τη χώρα στο μνημόνιο και μιλάει σαν να το έκανε άλλη κυβέρνηση. Την ίδια- λέει - δεν την αντιπροσωπεύει ιδεολογικά!

Η Ν.Δ., πέραν του ότι βαρύνεται με τη δημοσιονομική τραγωδία ως προηγούμενη κυβέρνηση, απεδείχθη ακατάλληλη στον ρόλο της, όταν η σημερινή κυβέρνηση είτε οργάνωνε την προσφυγή στο ΔΝΤ είτε οδηγούνταν εκεί από τα λάθη της. Εξαφανίστηκε για δύο μήνες προσπαθώντας να ρυθμίσει τα εσωκομματικά της- χωρίς να τα συνδέει με το πολιτικό περιβάλλον και τις εξελίξεις που έτρεχαν- και εξαντλούνταν σε φαεινές ιδέες για... τα ενοίκια και τα διόδια! Καταψήφισε στη Βουλή το μνημόνιο σαν να επρόκειτο για τρέχον νομοσχέδιο και σήμερα υπόσχεται να βγάλει τη χώρα από το ΔΝΤ, αλλά ταυτόχρονα να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις του.

Μ΄ αυτά που λένε για το «τέλος του μνημονίου» τα κόμματα είναι σαν υπόσχεση για τη μετά θάνατον ζωή. Παραπέμπουν δε σ΄ αυτό που θα έλεγε ο αμερικανός συγγραφέας Χένρι Μένκεν: «Κάθε κόμμα προσπαθεί να αποδείξει ότι για όσα έγιναν φταίει το άλλο κόμμα. Και τα δύο έχουν δίκιο»".
Αυτά και τα κεφάλια μέσα.