Κρίσης εγκώμιον

Την περίοδο της Αναγέννησης οι διανοούμενοι αναζητούσαν πεδίον δόξης εγκωμιάζοντας ασήμαντα πράγματα. Είδαν έτσι το φως της δημοσιότητας διάφορα περίεργα που ξεχάστηκαν όπως ήταν φυσικό (πχ Φαλάκρας εγκώμιον κλπ). Το ποιο διάσημο από τα έργα αυτής της κατηγορίας ήταν το «Μωρίας εγκώμιον» του Έρασμου.

Ο Αντώνης Καρακούσης στο σημερινό Βήμα τιτλοφορεί το άρθρο του «Κρίσης εγκώμιον». Είναι πολύ εύστοχο ως προς τα σημεία που τεκμηριώνει τις απόψεις του.

Γράφει λοιπόν:

Όσοι βάλουν κατά του μνημονίου «Παραγνωρίζουν (…) ότι το μνημόνιο και η εφαρμογή του απέτρεψαν και αποτρέπουν την πτώχευση της χώρας, το κόστος της οποίας δεν αντιλαμβάνονται ούτε δύναται να καταμετρήσουν.

Και επίσης η ίδια μερίδα πολιτών δεν αντιλαμβάνεται ή καλύτερα δεν θέλει να αντιληφθεί ότι το προηγούμενο καθεστώς σπατάλης και ατελείωτων δανεικών διατηρούμενο στον χρόνο θα οδηγούσε με μαθηματική βεβαιότητα στην πτώχευση και στην καταστροφή.

Καθεστώτα κλοπής στο Δημόσιο σαν αυτά που αποκάλυψε πρόσφατα ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης ή εκείνα του τομέα της υγείας, των υπερτιμολογημένων φαρμάκων, των προπληρωμένων αξονικών τομογραφιών και ακόμη των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων νεαρότατων γυναικών που λίγο μετά τα 40 έβγαιναν και βγαίνουν ακόμη στη σύνταξη με βεβαιότητα θα έριχναν τη χώρα στα βράχια.
Με άλλα λόγια, η προηγούμενη κατάσταση δεν ήταν και δεν είναι υπερασπίσιμη. Η κρίση απλώς επιτάχυνε τον κλονισμό της και αποκάλυψε τις ανοχές και τις ενοχές συνολικά του πολιτικού συστήματος.

Εχει λοιπόν και η κρίση τα καλά της. Και είναι πολλά και σημαντικά»

1. Επέτρεψε την αυτογνωσία. Το κράτος δεν μπορεί και δεν αρκεί.

2. Η Ευρώπη ούτε μας καλύπτει για όλα, ούτε μας προσφέρει ασφάλεια άνευ υποχρεώσεων.

3. Αποκάλυψε πόσο κακοί διαχειριστές είναι οι πολιτικοί και πόσο ανεπαρκές είναι το πολιτικό προσωπικό.
4. Έδειξε επίσης ότι οι κυβερνήσεις στις περισσότερες των περιπτώσεων συγκροτούνται από πρόσωπα άσχετα και ανίκανα να κινήσουν και μια πέτρα.

5. Οι ηγέτες δεν έχουν τα προσόντα και τις ιδιότητες, ψυχικές και άλλες, για να ηγηθούν και να αναλάβουν τις ευθύνες που πρέπει.
6. Η κρίση κατέδειξε και την ευθύνη του λαού, που βολεύθηκε να ζει με το ένα χέρι υψωμένο και το άλλο απλωμένο, αναγνωρίζοντας μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να οδηγήσουν σε μια νέα αρχή, αν… μας γίνουν «τα παθήματα μαθήματα». Δύσκολο, γιατί ξεχνάμε γρήγορα.