Διάσημα μπλογκ

Το είχαμε διαπιστώσει από την πρώτη στιγμή με το μπλογκ που έχει τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα. Ένα μπλογκ μεσημεριανάδικο. Ένας χώρος «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω». Στη μια ανάρτηση να βρίζει καταστάσεις και στην αποκάτω της να τις αναπαράγεις. Το μεγάλο του ατού η συνεχής ροή ειδήσεων. Συνήθως στάχτες και πολύ σπάνια κάτι καλύτερο. Καταγγελίες ανώνυμες, ατεκμηρίωτες, καρφώματα και όποιον πάρει ο Χάρος. Γιατί μη μου πείτε ότι είναι δημοσιογραφία το ανέβασμα στο διαδίκτυο οτιδήποτε στέλνεται και τραβιέται με την κάμερα του κινητού από τον οποιονδήποτε…

Ρηχή παράθεση καταγγελιών χωρίς διασταύρωση και χωρίς σχόλια ή με σχόλια του τύπου «για δες τι πάθαμε εμείς οι κακομοίρηδες».

Με αφορμή τη δολοφονία του Γκιόλια διαβάσαμε και κάποιες απόψεις πιο ψύχραιμες. Ο Π. Δούκας για παράδειγμα αναφερόμενος στην δημοσιογραφία τύπου «Τρωκτικού» επισημαίνει: «Αυτή η λαϊκίστικη προσέγγιση έχει κατά βάση ως μεθόδευση να προσεταιρίζεται τον “απλό, ανυπεράσπιστο πολίτη”, του οποίου υποτίθεται τα συμφέροντα υπερασπίζεται, αλλά στην ουσία εξυπηρετεί τις απόλυτα ωφελιμιστικές επιδιώξεις της προσωπικής εξουσίας ή ακόμα και του προσωπικού πλουτισμού. Στην τελευταία περίπτωση, η μέθοδος είναι απλή: Είτε ο θιγόμενος ειδοποιείται για τα κατασκευασμένα “ρεπορτάζ” και καλείται να πληρώσει για να μην δημοσιευτούν είτε αυτός που θέλει να βλάψει κάποιον, πληρώνει για επαναληπτικά (και ανεξήγητα) δημοσιεύματα. Στις υπόλοιπες, αρκεί η κατατρομοκράτηση από την εξουσία του “καταγγέλλοντος”.
Δυστυχώς, αυτή η λαϊκίστικη, νέου τύπου “δημοσιογραφία” επιβραβεύθηκε πλήρως από το κοινό, που την εκτόξευσε στην κορυφή της κυκλοφορίας. Και ούτε βεβαίως η έκπτωση της “παραδοσιακής” δημοσιογραφίας μπορεί να δικαιολογήσει τη στροφή, σε μια χειρότερη και μεταλλαγμένη εκδοχή της. Ομολογώ οτι εξακολουθώ να απορώ για το πόσο διχάζει την κοινωνία η ανάγκη καταδίκης της τελευταίας...
Κατά την άποψη μου, δημοσιογραφία είναι η ικανότητα παρουσίασης (και κυρίως αξιολόγησης), με συγκεκριμένα δεοντολογικά εργαλεία, της πληθώρας των πληροφοριών που συνθέτουν την πραγματικότητα γύρω μας. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να αφίσταται της προσωπικής οπτικής και του συστήματος αξιών του καθενός. Ακριβώς όμως αυτές οι αξίες καθορίζουν και την ανάγκη ύπαρξης (αλλά και την αξιοπιστία) της δημοσιογραφίας. Η λεγόμενη “ερευνητική δημοσιογραφία”, απαραίτητη για την αποκάλυψη των κακώς κειμένων, οφείλει σε κάθε περίπτωση να ακολουθεί πλήρως τους κανόνες δεοντολογίας, έτσι όπως ορίζονται σε κάθε κοινωνία και σε κάθε εποχή - και μόνο σε εξαιρετικά σοβαρές αποκαλύψεις κρίσιμου μεγέθους μπορεί ο νομικός μας πολιτισμός να δεχθεί παραβίαση κάποιων κανόνων, αν το αγαθό της αποκάλυψης υπερβαίνει κατά πολύ σε σημασία την όποια παραβίαση. Για όσους αμφιβάλλουν οτι οι αποκαλύψεις μπορούν να είναι αποτελεσματικές “με το σταυρό στο χέρι”, να θυμίσω οτι το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, το Watergate, αποκαλύφθηκε με πλήρη σεβασμό των κανόνων δεοντολογίας.

Ο Old-boy πάλι επισημαίνει: «Ο λαός είδε το πρόσωπό του να καθρεφτίζεται στην αισθητική του Τρωκτικού, είδε το πρόσωπό του να καθρεφτίζεται στην ηθική του Τρωκτικού και φυσικά στον -ευρύ εκείνο- χώρο που η αισθητική είναι ταυτόχρονα ηθική και η ηθική είναι ταυτόχρονα αισθητική.

Η λατρεία για το εύκολο, η έλλειψη κρίσης για τους ιθύνοντες νόες του μπλογκ, η έλλειψη κρίσης γενικά, ένας λαός ακαταμάχητα ανοχύρωτος πνευματικά, που μετά από μια εικοσαετία ιδιωτικής τηλεόρασης θα ερχόταν η εποχή που θα του φαινόταν ακόμη και αυτή δύσκολη.

Αν ο δικομματισμός υπήρξε σε ένα βαθμό λύση ανάγκης και απόρροια της έλλειψης κατάλληλα μακιγιαρισμένων εναλλακτικών, ο θρίαμβος των ειδησεογραφικών μπλογκ μαρτυρά πολύ πειστικότερα το πολιτικό επίπεδο του μέσου ψηφοφόρου.

Σε κάθε περίπτωση, το «πατέρας ενός αγοριού δύο ετών» βάζει τα πράγματα σε μια άλλη διάσταση, στη σωστή τους δηλαδή διάσταση, μια διάσταση που δεν ήταν όμως η πρώτη που ήρθε στο νου, εξ ου και το ποστ».

Και επί πλέον δεν θα πρέπει να αγνοούμε που έχει μαθητεύσει ο καθένας μας…