Πολιτική και αξιοπρέπεια

Έρχεται κανείς σε συνεχή αδιέξοδα μ’ αυτά που γίνονται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Πώς γίνεται κάποιοι να βρίσκουν τρόπους να χρηματοδοτούν ανοησίες χωρίς εισαγωγικά, κάποιοι άλλοι να διορίζουν τα παιδιά τους, τις συζύγους τους, να λύνουν τα όποια ασήμαντα προβληματάκια τους, να εισπράττουν οφειλόμενα, να κάνουν διακανονισμούς με το κράτος κλπ κλπ κλπ
Το κατάλληλο πρόσωπο. Γνωρίζω τον κατάλληλο. Μπορώ να μιλήσω στον κατάλληλο. Μπορεί να με εξυπηρετήσει εκεί που στον άγνωστο σηκώνεται τείχος. Γιατί όμως χρειάζεται η γνωριμία, η οποιαδήποτε γνωριμία, για τα αυτονόητα;
Ο αλήτης που προΐσταται στην υπηρεσία εξέδωσε διάταγμα: δεν θα λύνετε κανένα πρόβλημα. Όποιος έχει οποιαδήποτε απαίτηση, μιλάμε για τις νόμιμες και προφανείς και καθόλα τυπικές, θα τον στέλνετε σε μένα, τους είπε. Έτσι ενεργούσε. Δήλωνε τη δυσκολία στην ικανοποίηση του αιτήματος -του νόμιμου και τυπικού για τον πολίτη- και πούλαγε εκδούλευση. Και φυσικά ο τρομοκρατημένος του είχε και υποχρέωση του αλήτη.
«Είναι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Είναι η αυταπάτη του δημοτικού συμβούλου, η υποκρισία του βουλευτή που δεν λέει την αλήθεια, η ανάγκη του πολίτη να ταυτίσει την πολιτική με αυτά τα ψέματα, είναι η εξέταση του κόσμου κάτω από την λογική του άμεσου συμφέροντος, είναι το αλισβερίσι με την εξουσία και ο παραγοντισμός, είναι το δικαίωμα που θεωρεί πως έχει η Άνω Κάτω Ραχούλα να τα κάνει άνω κάτω. Αυτή είναι η πολιτική στην Ελλάδα.

Δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν υγιείς πολιτικές δυνάμεις και πολίτες που ανησυχούν αλλά χάνονται σε αυτή την τεράστια χαβούζα, νοιώθουν ανίσχυροι. Και ο λόγος δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Είναι και οι πολίτες. Είναι πολύ εύκολο να βρίσουμε σήμερα τους πολιτικούς, αυτούς για τους οποίους κρατήσαμε σημαίες και υποστηρίξαμε πως είναι οι καλύτεροι. Αλλά θα είναι μια ακόμη αυταπάτη λύσης.

Δεν θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα, αν δεν αλλάξει ο βαθμός υπευθυνότητας απέναντι στην κοινωνία και το μέλλον του παιδιού μας. Χωρίς να παραγνωρίζω πως γίναμε όπως γίναμε μέσα από κεντρικές πολιτικές επιλογές, νομίζω πως η λύση στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος δεν βρίσκεται στην πλατεία Συντάγματος. Η κοινωνία, οι υπηρεσίες, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, οι οικογένειές μας, είναι διαβρωμένα. Κατανοούν την πολιτική ως μηχανισμούς στους οποίους πρέπει να ενταχθούν για να έχουν το μέγιστο συμφέρον. Και τώρα που φτάνει ο κόμπος στο χτένι, τώρα που οι μηχανισμοί δεν μπορούν όπως παλιά, η οργή μπορεί να είναι ο επόμενος λόγος να υπάρχουμε.

Η οργή έχει τον ιστορικό της ρόλο. Αλλά νομίζω πως χρειάζεται πια απαίτηση. Οι τοπικές κοινωνίες είναι βουτηγμένες στα σκάνδαλα. Οι Δήμοι είναι οι πρωταθλητές στην διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Υπέρογκες δαπάνες, έργα που δίνονται με ανάθεση αφού κοπούν σε δέκα κομμάτια, μίζες, δάνεια και σχεδόν πάντα ως άλλοθι ο τοπικισμός. Ο τοπικός μεγαλοϊδεατισμός είναι το χαλάκι που κρύβουν τη βρωμιά. Είναι εύκολο να φταίνε γενικώς οι πολιτικοί, όταν φταίει επίσης πως δεν είχες την αξιοπρέπεια να βάλεις την αξιοπρέπεια ως κριτήριο πολιτικής» γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης στο «Κουτί της Πανδώρας» σε σχετικό άρθρο του με τίτλο «Η αξιοπρέπεια να θεωρείς την αξιοπρέπεια πολιτική».