Τι περιμένουμε κύριοι;

Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά, έτσι να 'μαι

με δίχως κατάρτια, με δίχως πανιά, να κοιμάμαι.

Γιάννης Σκαρίμπας

Πάμε για πρόωρες εκλογές; Πάμε για νίκες; Πάμε για ήττες; Προς τα πού πάμε; Οδηγούμαστε προς την καταστροφή; Οδηγούμαστε προς τη νίκη; Πάμε να ξαναμετρηθούμε;. Πάμε για μια απ' τα ίδια: οι απαισιόδοξοι. Γι’ αυτούς κανείς δεν έρχεται. Κανείς δεν φεύγει. Είμαστε στη σκηνή του Ελληνικού θεάτρου. Παίζουμε στο θέατρο του παραλόγου.

Μετριότητες παντού. Αποτυχημένοι, άπειροι, ηλίθιοι, ιδιοτελείς, κουτοπόνηροι, δήθεν. Άτομα που δεν θα τους έπαιρνε κανείς στη δουλειά του, λόγω ανικανότητας, διαχειρίζονται τις τύχες του έθνους. Ο καθένας λέει ότι του κατέβει χωρίς καμία αίσθηση σοβαρότητας, υπευθυνότητας και συλλογικής συνείδησης. Κάνει οτιδήποτε για να εκλεγεί. Να γίνει αναγνωρίσιμος από τους ψηφοφόρους του.
Υποψιαζόμαστε ότι το δυναμικό που διαχειρίζεται τις τύχες μας είναι από τα χειρότερα που έχει γνωρίσει ο τόπος. Και δεν εννοούμε την κεντρική εξουσία, αλλά και κάθε επίπεδο εξουσίας σ’ αυτόν τον τόπο.

Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει όταν βρίσκεται από τη μεριά αυτών που ασκούν εξουσία ενώ όταν βρίσκεται από την άλλη είναι έρμαιο των ορέξεων των πρώτων. Έχεις μαχαίρι, τρως πεπόνι. Εεε, όχι, αυτό δεν μπορεί να ονομάζεται ομαλή λειτουργία κοινωνίας.

Τότε γιατί περιμένουμε; Τι είναι αυτό που μας συγκρατεί; Γιατί παραδοθήκαμε; Διότι, ενδεχομένως, είμαστε μέρος του προβλήματος. Αποχαυνωμένοι, ψηφοφόροι της τηλεόρασης, της κατανάλωσης και του θεάματος, που τους πρέπουν ο Φούφουτος, ο Τίποτας, η Ρούλα, η Κατίνα, η Λούση και τα άλλα παιδιά της πιάτσας. Ήτοι οι κληρονόμοι, οι μισοπαλιάτσοι, τα μισοθύματα, οι μισοθύτες και οι άλλες γραφικές, ή μη, φιγούρες που διεκδικούν μια γωνίτσα στο κάδρο της «πολιτικής» σκηνής για να τους χαιρετά ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους. Να ζουν αυτοί καλά και να εγγράφουν υποθήκες στους επιγόνους τους.

Θύτες και θύματα ταυτόχρονα που τους πρέπουν τέτοιοι δήμαρχοι, νομάρχες, εργατοπατέρες, βουλευτές, δάσκαλοι, γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, δημόσια διοίκηση… Που τους αξίζει μια διαρκής αναμονή της έλευσης του ανύπαρκτου Γκοντό.
Με αφορμή την ανάρτηση: «Τίποτα δεν συμβαίνει, κανείς δεν έρχεται, κανείς δεν φεύγει» της Κατερίνας.