Ακούμε ό,τι σηκώνουμε

Δεν τον ρωτήσαμε ποτέ από πού ήρθε ούτε και είδαμε σ’ αυτόν κάτι το επιλήψιμο.

Με τους κανόνες να μιλά καλά δεν ήξερε, προφέσορας όμως απεδείχθη στην κολακεία και στο γλείψιμο.

Όλοι καταλαβαίναμε πως φούμαρα σερβίριζε, όμως τα όσα έλεγα ευχάριστα ακούγονταν στ’ αυτί μας

γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά. Έλεγε αυτά που θέλαμε ν' ακούμε κι έτσι μαλάκωνε η ψυχή μας.

Στη γειτονιά μας στρώθηκε γυρνούσε εδώ κι εκεί κι έλεγε καλαμπούρια απ’ όπου πέρναγε

κεφάτος στα φαγάδικα κεφάτος και στα μπαρ χαιρετισμούς εμοίραζε σωρό σ’ όποιον τον κέρναγε.

Και έτρεχαν οι χρόνοι και καιροί και ’μεις στα ίδια και τα ίδια. Φτάσαμε να σκεπτόμαστε αρχηγό μας να τον κάνουμε. Ευτυχώς όμως μας πρόλαβαν τα γεγονότα. Μια μέρα ο προφέσορας ανέβασμένος στης κεντρικής πλατείας του αγάλματος τη ράχη, γυρνούσε ένα μαστίγιο στον αέρα απειλητικά φωνάζοντας και βρίζοντας όσους συγκεντρώθηκαν να δουν με ποιόνε τάχει.

-Ξεφτίλες σας σιχάθηκα. Τη νύχτα σας διαδέχεται άλλη νύχτα. Είστε μονότονοι, άβουλοι και απελπιστικοί. Τόσον καιρό σας άρεσα κι ας το γνωρίζατε πως όσα έλεγα ήταν ψέμα. Δεν έχετε όραμα, δεν έχετε ζωή. Πατώσατε, κολήσατε κι όμως τη βρίσκετε ανάσκελα στο βούρκο και στο τέλμα.

Αμέσως καταλάβαμε τι ήθελε να πει. Κάποιος δήθεν άγρια του φώναξε να τα μαζεύει.

Αφού δεν είχε πλέον ευχάριστα να πει καλύτερα θα ήταν να σκάσει ή άλλο μέρος να γυρεύει.

.

(Κι επειδή ζητάμε την κατανόηση των Ντύλαν & Σαββόπουλου, σημαίνει ότι την έχουμε;)