Η βία και η επίσημη προσφορά ανθέων

ΤΑ γράφουμε από τις πρώτες αναρτήσεις μας σ’ αυτό το blog και με κάθε ευκαιρία. Χαιρόμαστε που διαβάζουμε σχεδόν τα αυτονόητα στο άρθρο του Θεοδωρόπουλου στα σημερινά ΝΕΑ. Λυπούμαστε που και στα αυτονόητα οδηγούμε κάθε φορά τα πράγματα σε αδιέξοδο.

«Όταν η παιδεία δεν σε μαθαίνει να διαμορφώνεις τις απόψεις σου συνθέτοντας αντικρουόμενες αλήθειες και να τις υποστηρίζεις επιχειρηματολογώντας, η κραυγή, η βρισιά και η χειροδικία έρχονται να αναπληρώσουν την ανεπάρκειά σου.

Η παπαγαλία δεν υπονομεύει μόνον τη φαιά ουσία των θυμάτων της. Υπονομεύει και την ίδια τη δημοκρατία επιβάλλοντας μια κακοφωνία απόψεων τις οποίες υποστηρίζει ο καθένας ασκώντας τη βία του ζηλωτή. Είναι θεοκρατία που έχει χάσει τον θεό της.

Η κοινωνία μας είναι ένα μωσαϊκό διαφόρων κλάδων. Αυτό που λέμε «δημόσια ζωή» και κατ' επέκταση «δημόσιος χώρος» δεν είναι τίποτε άλλο από το σημείο όπου συναντιούνται οι «συμπαθείς» κατά την πολιτικάντικη ορολογία κλάδοι για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους δικαιώματα και να διεκδικήσουν άλλα υποψήφια κεκτημένα. Με δυο λόγια η κοινωνία αυτή έχει προ πολλού χάσει τον κοινό της λόγο, τον ελάχιστο παρονομαστή της. Οι παρ' ημίν ζηλωτές πιστεύουν μόνον στον θεό του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Τη βία τη νομιμοποιεί η κοινή αποδοχή της ασυλίας, πάνω στην οποία στηρίχτηκαν τα πρότυπα της επιτυχίας μας. Βία ασκεί ο ιδιοκτήτης του 4Χ4 που το παρκάρει στο πεζοδρόμιο γνωρίζοντας πως έχει ουσιαστική ασυλία. Βία ασκεί και ο κουκουλοφόρος που έχει την ασυλία της ανωνυμίας του, βία και ο ματατζής που ρίχνει χημικά ενώ θα έπρεπε να τον συλλάβει. Η βουλευτική ασυλία σήμερα μας φαίνεται σκανδαλώδης. Πριν από πέντε χρόνια όμως ήταν το εργαλείο της ασυλίας όσων τώρα την προπηλακίζουν. Οι συνθήκες της ανομίας που όλοι μαζί ανεχθήκαμε είναι το ιδανικό σκηνικό για το θέατρο της βίας.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την οικονομική απαξίωση, αν προσθέσουμε και την ηθική απαξίωση μιας και οι μισοί θεωρούν τους άλλους μισούς απατεώνες και φοροφυγάδες και οι άλλοι μισοί τους υπόλοιπους μισούς ηλίθιους και ανίκανους, ε, τότε ο εκχυδαϊσμός της βίας μοιάζει με φυσικό φαινόμενο. Πριν μας απαξιώσουν οι οίκοι αξιολόγησης έχουμε εμείς απαξιώσει εαυτούς.

Η καταδίκη της βίας, έτσι όπως διατυπώνεται, είναι υποκριτική: «καταδικάζουμε τη βία αλλά αντιλαμβανόμαστε την αγανάκτησή τους».

Κοινώς αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη του καθενός από μας να βγάλει το άχτι του εναντίον όλων των άλλων. Κάποτε η Αριστερά πρότεινε διεξόδους. Σήμερα υπάρχει για να υπενθυμίζει τα συλλογικά μας αδιέξοδα.

Εκτός κι αν αυτό που ψάχνουμε ως κοινωνία είναι να βγάλουμε το άχτι μας. Σ' αυτήν την περίπτωση και η δημιουργία της επιτροπής είναι μια «ευγενής» πρωτοβουλία απέναντι στον εκχυδαϊσμό της βίας ως επίσης και η προσφορά ανθέων εκ μέρους των βουλευτών σε όσους τους προπηλακίζουν».