Πρωινό άστρο

Ο Χρήστος Λεοντής  γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1940. Το 1964 τάραξε τα νερά της ελληνικής δισκογραφίας με το έργο του «Καταχνιά». Ακολούθησαν πολλά έργα με κορυφαία στιγμή της καριέρας του, κατά την άποψή μας, το «Καπνισμένο τσουκάλι» (1973). Στην πλούσια σταδιοδρομία του εκτός από τραγούδια έγραψε μουσική για όλα τα είδη θεάτρου. Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Έχει γράψει ακόμα μουσική για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Τελευταίο του έργο η μουσική σύνθεση για το «Πρωινό άστρο» του Γιάννη Ρίτσου.

Ο Χρήστος Λεοντής βρέθηκε στον Άγιο Νικόλαο το τριήμερο 7-9 Οκτωβρίου 2010 όπου μετείχε στο φεστιβάλ Επιστήμης, Τέχνης και Τεχνολογίας της Μαθηματικής Εταιρείας Λασιθίου και μίλησε στο κατάμεστο REX για τη μουσική στο Αρχαίο Θέατρο.

Στο περιθώριο αυτών των εκδηλώσεων είχαμε και μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα στην οποία μας είχε πει ότι ηχογραφούσε το «Πρωινό άστρο» του Ρίτσου. Σήμερα κυκλοφόρησε το CD από την εταιρεία «Μετρονόμος» με τον Παντελή Θεοχαρίδη και στην αφήγηση την Ουρανία Μπασλή.

-Το «Πρωινό άστρο» πώς προέκυψε;

-Το έκανα, το 2009, σαν συμβολή και φόρο τιμής στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ρίτσου. Έκανα δυο εργασίες: η μια ήτανε να μεταγράψω το «Καπνισμένο τσουκάλι» για τετράφωνη χορωδία με αποτέλεσμα να το τραγουδήσουν πολλές χορωδίες σε όλη την Ελλάδα. Έγινε ρεπερτόριο των χορωδιών. Και το «Πρωινό άστρο» ήτανε ο αντίποδας, ας πούμε, στο «Καπνισμένο τσουκάλι». Μου άρεσε το ποίημα αυτό για την τρυφερότητά του. Το «Καπνισμένο τσουκάλι» το θεωρώ λυρικό αλλά είναι ένας κύκλος τραγουδιών που έχει μια δυναμική διεκδίκησης με λυρικό τρόπο. Ενώ το «Πρωινό άστρο» είναι ένα τρυφερό δημιούργημα και ήθελα έτσι να βγει στην επιφάνεια και αυτή η πλευρά του ποιητή και η δική μου παράλληλα. Ελπίζω κάποια στιγμή, γιατί τώρα το ηχογραφώ, να το ολοκληρώσω. Ερμηνευτικά έχω κάποια προβλήματα. Ψάχνω διάφορες φωνές και ελπίζω να το εκδώσω.

-Τι σας συγκινεί στην ποίηση του Ρίτσου;

-Είναι ένας ποιητής ο οποίος με την ποίησή του εκφράζει τη λαϊκή συνείδηση. Δηλαδή δεν είναι ένας ποιητής που πετά στα σύννεφα. Είναι ένας ποιητής γήινος. Θέλει να είναι με την πλευρά του αγωνιζόμενου ανθρώπου για την αξιοπρέπειά του. Δεν είναι ο ποιητής ο κομμουνιστής που λένε. Δεν είναι κομματικό το έργο του. Είναι έργο ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό είναι που με συγκινεί σ’ αυτόν.