Ο κύκλος της ελληνικής αμαρτίας

Το "όλοι τα πέρνουν" είναι η συντομότερη πολιτική ανάλυση. Όμως λίγοι είναι αυτοί που αναπτύσσουν προβληματισμό για τη διατήρηση στις ψηλότερες κορυφές της δημοτικότητας των προσώπων εκείνων που συντηρούν την σκανδαλολογία ως μέθοδο αντιπερισπασμού από τα ουσιαστικά προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο.
Βολεύει η κουβέντα για σκάνδαλα και η προβολή τελετών γιατί χάρη σ' αυτά αποφεύγεται η κουβέντα για αλλαγές στο κοινωνικό κράτος, στη δημόσια διοίκηση, το φορολογικό σύστημα, στην ποιότητα ζωής, στις άμεσες λύσεις που απαιτούνται προκειμένου να βγει από τα καθημερινά αδιέξοδα ο πολίτης.
Όμως, όπως επισημαίνει και ο Π. Παπαδόπουλος (Βήμα 7-5-09), "το πολιτικό σύστημα ενοχοποιεί τους πολιτικούς και απαλλάσει την κοινωνία από το ηθικό φορτίο της διαφθοράς. Προστατεύει έτσι τη δυνατότητα της κοινωνίας να διαφθείρεται ανενόχλητη-με φακελάκι, με 'μαύρα' και με φοροδιαφυγή".
Η σκανδαλολογία λειτουργεί επίσης παραπλανητικά. Δεν χρειάζεται προσπάθεια και ενδεχομένως θυσίες για να λύσουμε τα προβλήματα: αρκεί να αλλάξει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. "Ο ρόλος της εκάστοτε αντιπολίτευσης εξαντλείται στη διαβεβαίωση της κοινής γνώμης ότι υπάρχει ευθύνη υπουργών για όλα και ευθύνη των πολιτών για τίποτα" (ο.π.).
Αν η κοινή γνώμη ήθελε, θα ανακάλυπτε τους πολιτικούς -σε κάθε επίπεδο- που θα έδιναν τέλος στον κύκλο της "ελληνικής αμαρτίας" που ακούει στο όνομα διαφθορά και στην ανικανότητα για την επίλυση των πραγματικών προβλημάτων.