Μου άρεσε η προσέγγιση

Το βρήκα στο ιστολόγιο του Νίκου Δήμου και μεταφέρω ένα απόσπασμα. Ο Δήμου προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα που πάρα πολύ συχνά του υποβάλλουν ως σχόλιο στο blog του:
http://nikosdimou.blogspot.com/ "ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ";

-Μα, σε ό,τι αγαπάω! (Τι ν' αγαπήσεις σε ένα κόμμα - είναι ένα όργανο εξουσίας!) Ανήκω στα βιβλία που διάβασα, στις γυναίκες που ερωτεύτηκα, στα τοπία που θαύμασα. Ανήκω στα κουϊντέτα του Schubert, στα ποιήματα του Ελύτη, στη οδική διαδρομή Ιτέα-Ναύπακτος, στο χαμόγελο του Αντίνοου, στη θέα της 'Υδρας από το καράβι, στον αισθησιασμό του Παπαδιαμάντη, στον ανοιξιάτικο "Αμλέτο" της Κέρκυρας, στα σιντριβάνια της Αλάμπρα, στο ταξίμι του Μπαγιαντέρα. Ανήκω στα πράγματα που με συντρόφεψαν. Ετερόκλητα και αντιφατικά - από έναν καθαρόαιμο κινητήρα αυτοκινήτου (μπόξερ, εξακύλινδρος, αερόψυκτος, δύο εκκεντροφόροι επί κεφαλής - γυρίσαμε τον κόσμο!) ως την Παλατινή Ανθολογία που την ξαναδιαβάζω κάθε τόσο. Από την παλιά Nikon F, με την οποία φωτογράφησα τη μισή μου ζωή, ως τoν Σέξτο, τον Montaigne και τον Hume, που με έμαθαν να δυσπιστώ στις ιδέες και ν' αγαπώ την αίσθηση. Ανήκω στα πιστά μάτια ενός ζώου, σε ένα χαμόγελο και σε ένα χέρι που κρατάει το δικό μου. Κι επειδή τα πράγματα στα οποία ανήκω, τα πράγματα που αγαπώ, έχουν γίνει εγώ - γι αυτό και μόνο, ανήκω στον εαυτό μου.