Τι κι αν θέλουμε, μπορούμε;

«Να τελειώνουμε» είναι ο τίτλος του κύριου άρθρου της χθεσινής Καθημερινής. Υποστηρίζεται σ’ αυτό ότι: «Δεν είναι τυχαίο ότι η χώρα έχει φτάσει σε αυτό το χάλι. Τα τελευταία τριάντα χρόνια διοικήθηκε πέραν των νόμιμων κυβερνήσεων από οργανωμένες μαφίες που επέβαλαν τη θέλησή τους με θράσος και γκανγκστερικές μεθόδους. Στο ποδόσφαιρο διοικούσε, όπως δείχνουν οι τελευταίες αποκαλύψεις, ένας υπόκοσμος τον οποίο κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει. Στον χώρο της ενημέρωσης ανδρώθηκαν εκβιαστές και επαγγελματίες συκοφάντες, οι οποίοι κρατούν σε ομηρία πολιτικούς, δικαστές και επιχειρηματίες, αποκομίζοντας τεράστια οφέλη και χωρίς να υφίστανται ποτέ τις συνέπειες του νόμου. Στον χώρο του συνδικαλισμού ισχυρές ομάδες πίεσης έδρασαν με τον ίδιο τρόπο απειλώντας, εκβιάζοντας και εντέλει επιβάλλοντας τα συμφέροντά τους. Στην καρδιά του κράτους, στις εφορίες, τις πολεοδομίες, τον ΟΠΑΠ, μεγαλούργησαν επίσης μαφίες τύπου Λατινικής Αμερικής.
Αν δεν τελειώνουμε με αυτά τα φαινόμενα, δεν θα βγούμε ποτέ από την κρίση γιατί δεν θα γίνουμε ποτέ ευρωπαϊκή χώρα. Είναι αισιόδοξο πως νέοι δικαστές και νέοι πολιτικοί που δεν είναι εκβιάσιμοι ή φαύλοι τολμούν να τα βάλουν με αυτές τις μεγάλες πληγές της μεταπολίτευσης. Να τελειώνουμε με την κόπρο του Αυγείου, που κινδυνεύει να μας βουλιάξει όλους...».

Καταρχάς όλοι όσοι υπονοούνται για την σημερινοί κατάντια ενεργούσαν ερήμην των υπολοίπων ελλήνων; Δεν τόχε ο κόσμος τούμπανο; Σήμερα ανακαλύψαμε το ζεστό νερό;

«Είναι αισιόδοξο…» από πού όμως αντλεί την αισιοδοξία του ο συντάκτης; Πόσες και πόσες φορές δεν ακούστηκε κάτι και πριν περάσουν τρεις μέρες δεν πήρε τη θέση του κάτω από το χαλί;

Ούτε δικαστές ούτε ο Ηρακλής με το Θησέα μπορούν να ξεπλύνουν τον κόπρο, διότι το αποτελεσματικότερο μέτρο, η Παιδεία, απαιτεί χρόνο για να εμπεδωθεί. Και για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να το θελήσουν και τα δυο μέρη: οι διοικούντες και οι διοικούμενοι. Και ποιος από τους δυο το θέλει, όταν οι μεν προσανατολίζουν όλες τις ενέργειές στην επανεκλογή τους και οι δε μεταφέρουν τις καταθέσεις τους στις ξένες τράπεζες; Και επιπλέον χρειάζεται χρόνος τουλάχιστον μιας γενιάς. Καθόλου εύκολα πράγματα.

Για να έχουν αποτέλεσμα τα όποια μέτρα που λαμβάνονται πρέπει πρώτα απ' όλα να αποκατασταθεί η αξιοπιστία των κυβερνώντων. Αν δεν γίνει αυτό τότε δεν μπορεί κανείς να πείσει τον άνεργο και όλους όσους πλήττονται από τη λαίλαπα για την αξία των όποιων προσπαθιών ανάκαμψης.
Θέλουμε την ανάκαμψη, πόσο μπορούμε άραγε να την πετύχουμε;