Όψεις του εθνικισμού

Ο εθνικισµός είναι εξ ορισµού συντηρητικός. Οχυρώνεται πίσω από αγκυλωµένα στερεότυπα. Φωνάζει και αγανακτεί γιατί δεν ξέρεινα µιλήσει.Είναι το ακριβώς αντίθετοτου πατριωτισµού, γράφει ο Θεοδωρόπουλος στα ΝΕΑ.

«Ο εθνικισµός δεν αναγνωρίζει πολιτικές αποχρώσεις. Μπορεί να είναι δεξιός, αριστερός και αριστεροδέξιος. Υπήρξε εθνικοπατριωτικός στον καιρό του ψυχρού πολέµου, έγινε καρικατούρα στα χρόνια της χούντας και γλίστρησε στο «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες», κοινωνικοποιήθηκε επί το σοσιαλιστικότερο, στη δεκαετία του ογδόντα. Πάντα όµως στηριζόταν στην κοινή, ρητή ή άρρητη, παραδοχή πως είµαστε ένα έθνος ανάδελφο, κοινώς µοναδικό, υπόχρεο µόνο στη µοναδικότητά του. Ο δικός µας εθνικισµός είναι η ναρκισσιστική έκφραση του ατοµισµού µας.

Ο εθνικισµός έχει τη γραφική του πλευρά. Ας θυµηθούµε τις ιερεµιάδες του µακαρίτη Χριστόδουλου, τη ρητορεία περί σέρβων αδελφών –κι ας είναι ο Μιλόσεβιτςκαι ο Μλάντιτς –το Μακεδονικό, τα γκολ του Euro 2004 . Και ας δούµε τους κατοίκους της Σπάρτης που ξεκινούν µε τα πόδια για το Σύνταγµα ως «Αγανακτισµένοι Ελληνες».

Εχει όµως και τη σοβαρή πλευρά του. Σε αυτόν χρωστάει πολλά το οικονοµικό θαύµα της ευρωπαϊκής Ελλάδας. Πίσω από τον άθλο του δηµόσιου χρέους κρύβεται το ψυχικό αντανακλαστικό της µοναδικότητας, της πεποίθησης ότι η Ευρώπη µάς χρωστούσε και έπρεπε ναµας πληρώνει διότιο Πάπας δεν βοήθησε τονΠαλαιολόγο το 1453. Το αντανακλαστικό που ενεργοποιείται όταν κάποιος θίξει τα ιδεοληπτικά του κεκτηµένα δικαιώµατα, είναι αυτό που επιτρέπει στη ΓΕΝΟΠ σήµερα να λέει: «∆εν πουλάω», ή στους Ηρακλειδείς της αγανάκτησης να λένε:«∆εν πληρώνω».