Για το γυαλί

Τρόμαξε , γράφει ο Κ Ζούλας στην Καθημερινή όταν είδε «63 (!) βουλευτές του ΠΑΣΟΚ σήκωσαν το χέρι τους στην προχθεσινή Κοινοβουλευτική Ομάδα για να μιλήσουν μετά τον πρωθυπουργό. Προφανώς έχουν κάτι πολύ σημαντικό να πουν, σκέφτηκα και άρχισα να κρατώ σημειώσεις», για να καταλήξει:
«Ε, λοιπόν, παρακολουθώντας όλες τις τοποθετήσεις ξέρετε τι κατάλαβα; Οτι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπροσώπων μας περισσότερο ενδιαφέρεται να αναπαραχθεί στα ΜΜΕ μια δήλωσή τους, παρά για την ουσία των λεγομένων τους. Μεταξύ των δεκάδων τσιτάτων που κατέγραψα ήταν τα εξής: «Πρόεδρε, είμαστε μαζί σου, οι Παπανδρέου δεν φυγομαχούν ποτέ». «Πρόεδρε, οι ηγέτες δεν αφήνουν τη βάρκα στα μισά». «Στις φουρτούνες φαίνεται ο καπετάνιος, πρόεδρε».

Έφυγα με την απορία αν για τον πλήρη εκφυλισμό του πολιτικού διαλόγου φταίμε και οι δημοσιογράφοι. Διότι εμείς είμαστε που επιβάλαμε στους βουλευτές ότι για να «παίξει» μια δήλωσή τους πρέπει να μοιάζει με σύνθημα και να μην υπερβαίνει τα 10 δευτερόλεπτα. Για να μπορεί να ενταχθεί σε ένα βίντεο ή εντός εισαγωγικών σε μια εφημερίδα. Ξέρετε κάτι, όμως; Στην προχθεσινή συνεδρίαση δεν υπήρχαν κάμερες. Και γι’ αυτό η απογοήτευσή μου ήταν μεγαλύτερη. Διότι ακούγοντας απίστευτα βαρετές κοινοτοπίες, εμφανώς ακατέργαστες σκέψεις και κάποια παρωχημένα τσιτάτα, συνειδητοποίησα ότι οι βουλευτές ακόμη και όταν διαβουλεύονται μεταξύ τους, νομίζουν ότι βρίσκονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, παίζοντας μια παράσταση που κανείς πια δεν έχει όρεξη να παρακολουθήσει. Οσο για μας τους «σκηνοθέτες» τους, θα έχουμε την ίδια ακριβώς τύχη αν δεν αντιληφθούμε άμεσα πως το «έργο» έχει αλλάξει και αναζητούνται εναγωνίως από τους πολίτες «πρωταγωνιστές» που έχουν κάτι καινούργιο να τους πουν».