Με παρρησία

Άγνωστες λέξεις
Παρρησία: η ελεύθερη έκφραση γνώμης, το να εκφράζει κανείς την άποψή του με θάρρος και ειλικρίνεια
Αντιγράφουμε το άρθρο του Αλεξη Παπαχελά (Καθημερινή: 8-6-11)

"Οταν θεριέψει το κτήνος του λαϊκισμού σε αυτή τη χώρα, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, δημοσιογράφοι κ.ά. τρέχουν να κρυφτούν. Είναι εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει κάθε φορά που η χώρα περνάει μια μεγάλη κρίση, αλλά τώρα θα το πληρώσουμε ακριβά. Επί μέρες, ή μάλλον εβδομάδες τώρα, βγαίνουν διάφοροι περιθωριακοί τύποι στα κανάλια και υποστηρίζουν ότι «δεν χρωστάμε 340 δισ. γιατί μέσα σε αυτά συνυπολογίζονται και πανωτόκια», «μπορούμε να διαγράψουμε αύριο το πρωί το χρέος και δεν θα συμβεί τίποτα κακό», «μπορούμε να δανειστούμε από την Κίνα ή τη Ρωσία πολύ φθηνά» και, βεβαίως, «αποκλείεται να μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε, έστω και αν δεν υπογράψουμε νέο Μνημόνιο, γιατί τρέμουν οι ίδιοι τι θα συμβεί σε αυτή την περίπτωση». Οι ίδιοι τύποι σηκώνουν απίστευτο θόρυβο γύρω από την έλευση ξένων ειδικών για να μας βοηθήσουν να βάλουμε τάξη στο ελληνικό χάος, από την πάταξη της φοροδιαφυγής μέχρι την οργάνωση του τομέα της Υγείας. Ακούμε και διαβάζουμε για «νέα κατοχή», «απώλεια εθνικής κυριαρχίας» και... και... και...
Απέναντι όμως δεν ορθώνεται τίποτα απολύτως για να απαντήσει και να λειτουργήσει σαν φρένο στην παραφροσύνη και την αυτοκαταστροφική μανία. Οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ κρύβονται, οι πολιτικοί της Ν.Δ. φοβούνται μην τους κατηγορήσει κανείς για Κουίσλινγκ, οι σοβαροί πνευματικοί άνθρωποι που καταλαβαίνουν τι έρχεται επίσης φοβούνται και σιωπούν. Είναι λογικό, από μια άποψη. Την ώρα της έξαρσης του λαϊκισμού θα λοιδορηθούν ως νεοφιλελεύθεροι, πράκτορες, ξεπουλημένοι και θα νιώσουν στο πετσί τους τον φασισμό του υπονοούμενου και της συκοφαντίας. Εδώ όμως θέλει κότσια η υπόθεση.
Κανείς δεν θα έχει δικαιολογία την επόμενη ημέρα της μεγάλης καταστροφής. Η ιστορία δεν θα νοιαστεί για το ποιος φοβήθηκε για το τι θα γράψει ένα blog. Η ψευτοελίτ αυτής της χώρας έχει τεράστια ευθύνη για την κατάντια της, γιατί βολεύτηκε με τα κανάλια που έπαιζαν γραφικούς από το πρωί μέχρι το βράδυ και τους πολιτικούς που ούτε για ρεσεψιονίστ δεν θα τους προσλάμβανε ποτέ.
Είμαστε, δυστυχώς, σε μια δύσκολη και άτυχη συγκυρία, χωρίς πολιτικούς ή πνευματικούς ηγέτες που θα είχαν το σθένος του Ελευθερίου Βενιζέλου ο οποίος θα έβγαινε τώρα στο μπαλκόνι και θα έλεγε με παρρησία «έχετε πολλά δίκια, αλλά το εθνικό συμφέρον και η επιβίωση της χώρας απαιτούν άλλα». Ο λαός δεν σέβεται πολιτικούς που μουρμουρίζουν δικαιολογίες και δεν αποφασίζουν. Και αν πάει από τη μεριά της δραχμής και της χρεοκοπίας θα ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό αυτοί που ήξεραν αλλά σιώπησαν και κιότεψαν την κρίσιμη στιγμή. Ενας φίλος μου χάρισε ένα στίκερ που καλό θα ήταν να έχουν οι πολιτικοί κολλημένο κάπου στο γραφείο τους: «Πώς λέγεται ο κόκορας που φοβάται τη βροχή; Κότα». Είναι κότες, και μάλιστα επικίνδυνες τώρα πια".