What if ανάλυση

Στις αλήστου μνήμης εποχές θα τρέχανε στις πλατείες να φωτογραφηθούν. Τώρα κρύβονται. Ούτε από τους παράδρομους του Συντάγματος. Πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες. Οι παλιές αγάπες γίνανε κραυγές. Πολυχρωμία, αγανάκτηση, επιμονή, μαζικότητα. Θα γίνουν και παιχνίδι στα χέρια των παιδιών; Από την άλλη όμως πια είναι η πρόταση;

Το πράγμα κάθε άλλο παρά απλό είναι. Μπορεί πάρα πολύ εύκολα όπως όλοι διαισθανόμαστε να πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Τι θα συμβεί αν οι αγανακτισμένοι, οι άνεργοι και οι πεινασμένοι βρεθούν στην πρώτη γραμμή; Άγνωστο κι απρόβλεπτο. Τα γεγονότα της βουλής με απειλές για λιντσάρισμα και της Κέρκυρας με πετριές στα τυφλά εύκολα μπορούν να οδηγήσουν τα γεγονότα σε χαοτικά φαινόμενα.

Και πάντως ότι και να λέμε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι κατάκτηση των κοινωνιών.

Και αν θέλουμε να είμαστε και ειλικρινείς θα πρέπει να κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Μόνοι τους βρέθηκαν στο Κοινοβούλιο οι βουλευτές;  Ποιος τους ψήφισε; Ποιος έκανε ουρές στα γραφεία τους για να ανταλλάξει την ψήφο του µε κάποιον διορισµό; Ποιος υπερψήφισε όποια τηλεπερσόνα επιδείκνυαν τα ψηφοδέλτια; 

Η δημοκρατία είναι κακό πολίτευμα αλλά δυστυχώς δεν έχει καλύτερο.