Πρυτανικά

Γράφει ο Θεοδωρόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ για τα όσα είπε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θ. Πελεγκρίνης στη συγκέντρωση στα προπύλαια προχθές:

Περίµενα να τον ακούσω να λέει πως πριν πτωχεύσουµε οικονοµικά είχαµε πτωχεύσει κοινωνικά, ακριβώς επειδή το πανεπιστήµιο δεν ανταποκρινόταν στον ρόλο του. Περίµενα να τον ακούσω να οµολογεί πως η πρώτη µεγάλη ήττα της σηµερινής πανωλεθρίας υπήρξε η ήττα του εκπαιδευτικού µας συστήµατος.

Περίµενα να τον ακούσω να υπόσχεται πως θα κάνει ό,τι µπορεί από δω και πέρα για να επανορθώσει τις ζηµιές, γιατί ξέρει, ή τουλάχιστον οφείλει να ξέρει, πως αν θέλουµε να δώσουµε στο φάντασµα της ανάπτυξης σάρκα και οστά, αυτό µόνον αν αρχίσουµε από µια επανάσταση στο εκπαιδευτικό µας σύστηµα µπορούµε να το καταφέρουµε.

Τα περίµενα όλα αυτά γιατί είχα λησµονήσει πως ο κ. πρύτανης, εκτός από καθηγητής είναι και σεµνός εργάτης της τέχνης του θεάτρου. Κοινώς έχει τον τρόπο, και τα εκφραστικά µέσα, να υποδύεται ρόλους, πότε τον Θαλή, πότε τον Σοπενχάουερ και πότε τον «Αγανακτισµένο». Και όταν ένας ταλαντούχος υποκριτής βρεθεί µπροστά σε τόσο συγκεντρωµένο πλήθος δύσκολα µπορεί να ξεφύγει από τον πειρασµό να το διασκεδάσει. Χρειάζεται µεγάλο υποκριτικό ταλέντο για να φωνάζεις πως ζεις σε καθεστώς ανελευθερίας όταν µιλάς δηµόσια, στο κέντρο της πρωτεύουσας, χωρίς κανείς να σε εµποδίζει να λες ό, τι σου κατέβει να πεις.

Αυτά. Τι να προσθέσει κανείς;