Σκοταδόψυχα

Ο Τσακνής θέλει να είναι κάτι σαν λαϊκός βάρδος. Η ατυχία του; Αρχισε να τραγουδά στον απόηχο της ηρωικής εποχής του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού, γράφει ο Ηλίας Κανέλλης στα σημερινά ΝΕΑ με αφορμή τις διαδόσεις για την επικείμενη κάθοδό του στις ερχόμενες εκλογές ως υποψήφιος των αριστερών κομμάτων στην Αθήνα.

"Ο Τσακνής ήρθε μετά στη δισκογραφία και στην κοινωνική ζωή. Οταν τα λιοντάρια της αντίστασης ανακάλυψαν την παγκοσμιοποίηση και την πολέμησαν με υλικά παρμένα, πάλι υποτίθεται, από τον πλούτο της ελληνικής λαϊκής παράδοσης. Κλαυθμυρίζοντας με συνοδεία από ούτια, λύρες και μερικά συνθεσάιζερ και χτίζοντας το ιδίωμα του σκοταδόψυχου τραγουδιού το οποίο ονομάστηκε έντεχνο (προφανώς ως ευφημισμός, όπως δηλαδή ο άξενος Πόντος ονομάστηκε Εύξεινος). Στην ελεύθερη αγορά της δισκογραφίας αλλά και επιδοτούμενα σε περιφερειακά φεστιβάλ και σε λοιπές εκδηλώσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, τα είδωλα του σκοταδόψυχου τραγουδιού συμβόλισαν τη λεγόμενη «αντίσταση-με-το-ταγάρι» (έστω κι αν το ταγάρι είχε αντικατασταθεί ήδη με Ντίζελ και Νάικ).

Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των τραγουδιών αυτού του τύπου, που συγκέντρωσαν τους πάντα υποτίθεται αντιστασιακούς της παράδοσης, είναι, εκτός της κλαψούρας (που χρειάζεται για να διαφοροποιείται από την καψούρα του σκυλάδικου, είδος συγγενές, αλλά και εχθρικό, διότι συγκεντρώνει τους αντιστασιακούς της Δεξιάς), και η ποιητική ασάφεια. Ευνόητο υφολογικό εύρημα. Η ασάφεια, πασπαλισμένη με ποιητική διάθεση και ευαισθησία ψυχής, δείχνει και προσπελάζει εύκολα μεγαλύτερα ακροατήρια, που έμαθαν να διαμορφώνουν απόψεις χωρίς να χρειάζεται να τις ταυτίσουν με γνώση και ορθό λόγο, δηλαδή με διανοητική κούραση.

«Πιστός στο ρόλο μου, κάνω το σόλο μου,/ στους αδιάφορους και στους παράφορους/ τους θεατές μου./ Καυτές σταγόνες μου, γκρίζες εικόνες μου,/ πώς θα χωρέσετε, πώς θα με δέσετε,/ στους έρωτές μου». Τέτοιοι ψυχοψαχτικοί λήροι (ενίοτε και παραληρήματα) ταιριάζουν στο λαϊφστάιλ όσων, ευαίσθητων, πιστεύουν ότι η τέχνη υπάρχει για να κάνει αντίσταση γενικώς και αορίστως- και ότι η δημοκρατία είναι αυτό που έχει ονομαστεί «δημοκρατία της συγκίνησης». Στην επικράτεια αυτής της δημοκρατίας της συγκίνησης επένδυσε η ψυχοψαγμένη Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα μια φορά, δεν υπολόγισε σωστά. Δεν υπολόγισε δηλαδή ότι ο Διονύσης Τσακνής, με την τέχνη του, εκτός από πολιτική, κάνει και το «σόλο του». Δηλαδή καριέρα..." κλείνει ο Κανέλλης.

Και ο ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣ επίσης σημειώνει: Ο Τσακνής "θα κατέβαινε υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με τον ΣΥΝ (γιατί μάλλον θα κατέβαινε) «αναγκάστηκε» (εντός ή εκτός εισαγωγικών, εν προκειμένω το ίδιο νόημα έχει λέξη) να απαρνηθεί το χρίσμα δηλώνοντας ότι θα στηρίξει υποψήφιο του ΚΚΕ- μη ρωτάτε ποιος ή ποια τον ανάγκασε... «Ηταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου!» εξομολογήθηκε ο ίδιος σε άνθρωπο του περιβάλλοντός του, εξηγώντας του ότι δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η επιθυμία του να ασχοληθεί με τα κοινά θα τον μετέτρεπε σε μήλον της Εριδος ανάμεσα σε «κόκκινους» και... «πορτοκαλοκόκκινους».

Πάντα κατά τις (σε κλειστό κύκλο) εξομολογήσεις του εξαιρετικά στενοχωρημένου κ. Τσακνή, ο ίδιος, «αφελής» και «αιθεροβάμων» ως καλλιτέχνης, είχε στο μυαλό του ότι θα μπορούσε να κατέβει στις εκλογές με τη στήριξη της ευρείας Αριστεράς. Υπολόγιζε όμως χωρίς την... ξενοδόχα. Θα σκέφτηκε ίσως και ο ίδιος πιο ψύχραιμα, ως επαγγελματίας: Το ΚΚΕ γεμίζει πολύ πιο εύκολα στάδιο συναυλιών από τον ΣΥΝ, οπότε δεν τον πολυσυμφέρει να τα σπάσει μαζί του".

Η γελοιογραφία είναι από το ίδιο φύλλο των ΝΕΩΝ του Χατζόπουλου.