Διλήμματα

Συνδικαλισμός ή συνδιοίκηση; Διερωτάται ο Λακόπουλος στα σημερινά ΝΕΑ με αφορμή το SMS-τελεσίγραφο που έστειλε ο σηµερινός πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και με το οποίο τους προειδοποίησε να µη συντρέξουν την κυβέρνηση στο ενδεχόµενο εκχώρησης µονάδων της ΔΕΗ. «Δεν απευθύνεται ως πρόεδρος σωµατείου στα µέλη του Κοινοβουλίου, για εργασιακά θέµατα», γράφει ο Λακόπουλος. «Μιλάει ως µέλος του ΠΑΣΟΚ και µόνο στους «συντρόφους» βουλευτές του κόµµατος! Επί της ουσίας ο – καθ’’ όλα συµπαθής – Νίκος Φωτόπουλος µπορεί να έχει δίκιο. Δεν είναι άλλωστε ο µόνος που πιστεύει ότι είναι αδιανόητο να υπαγορεύουν στρατηγική στην ελληνική κυβέρνηση οι «φούφουτοι» και οι «µικροµεσαίοι υπάλληλοι των διεθνών οργανισµών». Αλλά δεν διατυπώνει γνώµη – όπως δικαιούται. Στέλνει τελεσίγραφο και προκαταλαµβάνει πολιτικές αποφάσεις αρµοδιότητας της κυβέρνησης και της νοµοθετικής εξουσίας. Μπορεί ένας κοµµατικός συνδικαλιστής να θέτει το όριο µέχρι το οποίο µπορεί να κινηθούν οι υπουργοί; Μπορεί να ορίζει το πεδίο άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής προτού καν διατυπωθεί;
(…)
Το βασικό ζητούµενο στη χώρα είναι να µπορεί να παίρνει αποφάσεις µε συντεταγµένο τρόπο. Δηλαδή είναι πολιτικό, δεν είναι δηµοσιονοµικό. Και το πολιτικό πρόβληµα εν προκειµένω ισοδυναµεί µε την αναπαραγωγή ενός µοντέλου συνδικαλισµού που δρα περισσότερο σαν δύναµη διαµόρφωσης των εσωκοµµατικών συσχετισµών παρά σαν µηχανισµός διεκπεραίωσης κλαδικών υποθέσεων. Το πρόβληµα είναι ότι οι συνδικαλιστές του δηµόσιου τοµέα πηγαίνουν παραπέρα από την υπεράσπιση των συµφερόντων του κλάδου τους, στο πλαίσιο που διαµορφώνει η κυρίαρχη βούληση του λαού µέσω της κυβέρνησης που επιλέγει. Θέλουν να συνδιαµορφώνουν το πλαίσιο. Και τελικά φτάνουν εκεί που έλεγε ο αµερικανός συγγραφέας Χ. Μένκεν: «Τα συνδικάτα, αντί να χρησιµοποιούν τη δύναµή τους για να εξασφαλίσουν καλύτερες δουλειές, τη χρησιµοποιούν για να προστατεύουν κακές δουλειές».
Μα πως το λέει ωραία ο θυμόσοφος λαός μας: Αν κατουράς στη θάλασσα θα το βρεις στ’ αλάτι.