Η Τασούλα Καραϊσκάκη στη σημερινή Καθημερινή δημοσιεύει ένα εξαιρετικό άρθρο με την παθογένεια του συστήματος εκπαίδευσης στη χώρα μας. Ο τίτλος παρμένος από τον διάσημο στίχο της Γαλάτειας Καζαντζάκη "Είδωλό σου κοινωνία είμαι και σου μοιάζω". Πολύ σωστά επισημαίνεται ότι όλο αυτό το μπάχαλο που ανακυκλώνεται στο διηνεκές δεν συντελείται σε κοινωνικό κενό.
"Τα πλεονεκτήματα της κρίσης ποδοπατούνται από μια μερίδα ιθυνόντων που εχθρεύεται το προφανές. Η παραγωγικότερη επένδυση για ένα κράτος είναι η παιδεία, έλεγε ο Ευ. Παπανούτσος. Και σίγουρα επένδυση δεν αποτελεί η διοχέτευση όλων των νέων στα πανεπιστήμια Η κατάργηση της βάσης του 10 -«για να μη φύγουν οι αποτυχόντες στο εξωτερικό»- που έβαλε στα ΑΕΙ περίπου 20.000 νέους με πολύ χαμηλές ή μηδενικές επιδόσεις καθρεφτίζει την εικόνα μιας παιδείας που παραπαίει - και οδηγεί σε αυγή συμφορών.
Τα κίνητρα ψηφοθηρικά, να ικανοποιηθεί το μαζικό αίτημα να αποκτήσουν όλα τα παιδιά πανεπιστημιακό πτυχίο. Η πίεση δεκαετιών για καθολική πανεπιστημιακή εκπαίδευση, λόγω της διαδεδομένης πίστης ότι ο αγρότης, ο τεχνίτης, ο εξειδικευμένος επαγγελματίας είναι δεύτερης κατηγορίας πολίτης, μαζί με την εγκληματική κρατική αβελτηρία οδήγησαν, από τη μια στην απαξίωση της τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης, στην αποτυχία κάθε προσπάθειας να οργανωθούν σωστά οι απόλυτα αναγκαίες για την κοινωνία βαθμίδες μεταξύ γυμνασίου και πανεπιστημίου, και από την άλλη στη σταδιακή υποβάθμιση των ΑΕΙ που μετατρέπονται -από τις στρατιές των απροετοίμαστων για πανεπιστημιακή παιδεία νέων- σε κέντρα μεταλυκειακής εκπαίδευσης. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες μόνο το 40% των αποφοίτων γυμνασίου οδεύει στο λύκειο, με στόχο το πανεπιστήμιο. Οι υπόλοιποι διοχετεύονται, ανάλογα με την κλίση τους σε υψηλού επιπέδου τεχνικές επαγγελματικές σχολές που προετοιμάζουν καλά εκπαιδευμένους επαγγελματίες. Το λύκειο είναι μια πολύ κρίσιμη βαθμίδα, όχι το «διαλυμένο μαγαζί» της ελληνικής του εκδοχής, ένα αχανές σχολαρχείο αποστήθισης για τις πανελλαδικές εξετάσεις.
Το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ με 9 ή... 0,9 εφησυχάζει τον πολλαπλώς πιεζόμενο έφηβο, παγιώνει μέσα του τη διάθεση για μειωμένη προσπάθεια, αφαιρεί από την έννοια «παιδεία» όλο της το περιεχόμενο, αποδομεί τη ραχοκοκαλιά του εκπαιδευτικού συστήματος που αρθρώνεται κλιμακούμενο προς τα πάνω. Πώς γίνεται ο μαθητής με βαθμολογία κάτω από τη βάση να μην προάγεται στην άλλη τάξη και ο υποψήφιος να εισάγεται στα ΑΕΙ με κάτω από τη βάση; Το παράδοξο καταλύει μαζί με τη λογική και κάθε πλαίσιο ή κανόνα. Ετσι δεν είναι, άλλωστε, δομημένη η κοινωνία μας; Αναρχα, εξαμβλωματικά. Με ισχυρή ροπή προς το εύκολο, το παράτυπο. Την κυνική απομύζηση ενός καταρρέοντος πλέον κράτους - 100 εκατ. ευρώ τον χρόνο χάνει το Δημόσιο από συντάξεις που καταβάλλονται σε αποδημήσαντες εις Κύριον. Υπεύθυνο το ίδιο, που δεν ελέγχει (κατά το υπ. Εργασίας 8.500 συνταξιούχοι είναι άνω των 100 ετών και 500 άνω των 110!), και οι πολίτες που το κλέβουν.
Αποτέλεσμα, το τραγικό αδιέξοδο. Να πρέπει η κυβέρνηση να περικόψει από τις κρατικές δαπάνες άλλα 4 δισ. ευρώ -με τη νοοτροπία που μας χαρακτηρίζει, όσες περικοπές κι αν γίνουν, το λαγήνι θα μένει άδειο. Ενώ η ελληνική οικονομία καταρρέει. Λουκέτο σε 175.000 μικρές επιχειρήσεις μέχρι το τέλος του 2011, απώλεια 300.000 θέσεων εργασίας (έρευνα ΓΣΕΒΕΕ). Είμαστε υπερβολικά διεφθαρμένοι για νέες απαρχές; Πάντως, πολιτικοί χωρίς όραμα, με τη σφραγίδα της κόπωσης, εξακολουθούν να καταστρέφουν αβίαστα το μέλλον".
Το πρόβλημα δεν είναι όμως εκεί. Όλοι αυτοί που είναι αρμόδιοι να κάνουν κάτι απλά ... ξύνονται και γράφουν εκθέσεις ιδεών για πολίτες επιπέδου Δ' δημοτικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου