Στο σημερινό ΒΗΜΑ (5-8-10)μπορεί κανείς να διαβάσει μια σειρά από πολύ ενδιαφέροντα άρθρα. Ο Σωμερίτης απευθύνεται στους "αγωνιστές" και στην επανίδρυση του ΕΑΜ, η Λ. Κέζα στην υποψηφιότητα της κας Χριστοφάκη-Παγκάλου που κατηγορεί τον δήμαρχο Φιλίππου με επιχειρήματα που μπορούν να γυρίσουν και προς τον σύζυγό της Θ. Πάγκαλο. Ο Μπακουνάκης αναφέρεται στις ικανότητες και το χρίσμα με την ευκαιρία των εκδηλώσεων "στήριξης" των κομμάτων σε διάφορους υποψήφιους δημάρχους. Το παραθέτουμε ακέραιο επειδή θεωρούμε ότι τα λέει όλα. Γράφει λοιπόν:
"Κυκλοφορεί κιόλας ως ανέκδοτο: με τόσες μεταγραφές στην κεντρική πολιτική σκηνή (εξ αφορμής του Τομάζο Πάντοα Σκιόπα) οι εγχώριοι ή οι ιθαγενείς (όπως προτιμάτε) πολιτικοί θα σπεύσουν να διασωθούν στα ψηφοδέλτια των τοπικών και περιφερειακών εκλογών του Νοεμβρίου. Πέρα από τα αστεία όμως, οι πρώτες πληροφορίες για τις εκλογές αυτές, τις λεγόμενες «αυτοδιοικητικές», αποκαλύπτουν την παθογένεια του πολιτικού συστήματος. Κι είναι κρίμα γιατί στην κλίμακα του δήμου ή, πολύ περισσότερο, της περιφέρειας αυτές οι εκλογές είναι πιο σημαντικές από τις βουλευτικές. Αν λάβουμε υπόψη μας μάλιστα το γεωγραφικό εύρος των περιφερειών και τις αρμοδιότητες του εκλεγμένου περιφερειάρχη, ένα είδος τοπικού κυβερνήτη, είναι αυτοκτονικό και αντικοινωνικό τα κόμματα να δίνουν το χρίσμα σε υποψηφίους με κριτήρια κομματικής πειθαρχίας, κομματικών εκδουλεύσεων, προσωπικών σχέσεων ή ακόμη και ευκαιριακών συναλλαγών. Για παράδειγμα, βετεράνοι βουλευτές που βρίσκονται στη δύση της (πολιτικής) καριέρας τους προσπαθούν να διασωθούν ως υποψήφιοι δήμαρχοι. Το κόμμα επικυρώνει την υποψηφιότητα, ως ένα είδος προσωπικού, πολιτικού εφάπαξ. Αν η πόλη καταστραφεί το κόμμα δεν θα ευθύνεται. Αλλοι αποτυχημένοι, με τη βούλα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση επανατοποθετούνται στα ψηφοδέλτια, με μοναδικό κριτήριο την αναγνωρισιμότητα της κομματικής ταυτότητάς τους. Ενώ ρετάλια της πολιτικής ζωής, κάτι βουλευτές ή ακόμη και πρώην υπουργοί κάνουν τα πάντα για ένα comeback μέσω ενός δήμου και, ακόμη καλύτερα γι΄ αυτούς, μιας περιφέρειας. Εχουμε φυσικά και επιλογές όπως της κυρίας Χριστοφάκη. Η κυρία Χριστίνα Χριστοφάκη μπορεί να αποδειχθεί, αν εκλεγεί, εξαιρετική δήμαρχος του Δήμου Σαρωνικού. Αλλά το μοναδικό «προσόν» της, που προβάλλεται αυτή τη στιγμή, είναι η ληξιαρχική ιδιότητά της: σύζυγος του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως κ. Θ. Πάγκαλου.
Δεν είναι εξ ορισμού κακό οι υποψήφιοι να έχουν κομματική ταυτότητα ή τουλάχιστον να τους αναγνωρίζουμε ότι ανήκουν σ΄ έναν πολιτικό χώρο. Αλλά αυτό είναι ένα κριτήριο που πρέπει να έπεται. Αυτό που προηγείται είναι η αυτοδιοικητική κουλτούρα του υποψηφίου, το έργο που έχει επιδείξει κι επίσης το πρόγραμμά του. Θυμίζω ότι ο Νικήτας Κακλαμάνης εξελέγη πανηγυρικά ως υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας, μολονότι είχε παρουσιάσει ένα πρόγραμμα-συμπίλημα φτιαγμένο την τελευταία στιγμή. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε. Το βλέπουμε και το ζούμε κάθε ημέρα στην Αθήνα. Ποτέ η πόλη δεν ήταν σε χειρότερη κατάσταση και ο δήμος της τόσο χρεωμένος, όπως αποκαλύφθηκε τελευταία.
Η Επιτροπή Ανάδειξης Υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ προφανώς αγαπάει τα παιχνίδια με τις λέξεις ανακοινώνοντας ότι «δεν δίνει χρίσμα αλλά στήριξη στους υποψηφίους» γιατί έτσι αναδεικνύει τον ρόλο της Αυτοδιοίκησης. Μεταξύ του χρίσματος και της στήριξης δεν βλέπουμε καμιά διαφορά, εκτός ίσως των θρησκευτικών συνδηλώσεων. Αλλά εκλέγουμε δημάρχους και όχι επισκόπους". Αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου