Ο δεδομένος

-Τι είν’ η ψήφος Μιχαλάκη μου;… Ένα τίποτα είναι η ψήφος, Μιχαλάκη μου. Εγώ σε περίμενα στην κάλπη και συ προτίμησες την παραλία… Τι θα κάνω τώρα, πες μου, Μιχαλάκη μου… Γιατί μου τόκανες αυτό, Μιχαλάκη μου...

-Τα μηνύματα, τα μηνύματα! Απλώστε τα μηνύματα!

-Γεμίσανε τα μνήματα από αναντικατάστατους…

-Και τους το ’λεγα Μιχαλάκη μου, να μη σε θεωρούνε δεδομένο, αλλά αυτοί που να ακούσουν… Έτσι είναι αυτοί, όλο λένε. Ο ένας πάνω στον άλλονε μιλάνε μόνο, δεν ακούνε τίποτα και κανέναν.

-Θα διαμαρτυρηθώ στον Αυτιά: Κύριε Αυτιά, θα του πω, πρέπει να μάθουμε να ακούμε.

-Τι είναι η κάλπη όμως εεε;… Κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.

-Ναι φίλε μου. Ανοίξαμε μια φορά μια κάλπη και δε φαντάζεσαι τη βρήκαμε μέσα: Τσιρότα, επιδέσμους, βιβλιάρια, καταθέσεις, αλήτες, τσογλάνια, γκομενίτσες, φυγόδικους, ωραίους, σχιζοφρενείς, ωραίες, τζάκια, βαρόνους, μούχλες, σκουριά, ναφθαλίνη, δωράκια, φακελάκια, ρετιρέ, γόνους, συγγενείς, κουμπάρους, βαφτιστήρια, πειστήρια … Απ’ όλα είχε η ρημάδα. Ένα τόσο δα κουτάκι, δε φαντάζεσαι τι είχε μέσα!

-Άντε ρε;

-Στο φως μου! Όπως στο λέω! Γράφτο όπως στο λέω!

-Πάει πια ο δεδομένος πολίτης… Τι είναι ο άνθρωπος…

.

-Σε είχαμε δεδομένο Μιχαλάκη μας και τώρα όλοι μαζί σε κλαίμε... Μιχαλάκη μας!

.

-Και του τόλεγα του μαστροκώστα: Θα τον χάσουμε το δεδομένο! Μπα μου έλεγε, ο μακαρίτης ο θείος μου που μου άφησε το μαγαζί ήξερε. Σήμερα σε βρίζουνε, αύριο σε ψηφίζουνε και μεθαύριο κόβουνε τα χέρια τους, χρόνια τώρα.

.

-Μη, εγώ του δικού μου του μαστρογιώργη; Σίγουρος αυτός. Θα μας φύγει η πελατεία, σοβαρέψου μάστορα, τούλεγα. Βέβαιος ο μάστορας, μες τη χαρά και τη βεβαιότητα...

.

-Αφήστε ρε παιδιά την τηλεόραση να πάρει. Τα παιδιά το ψωμάκι τους βγάζουν!

.

-Εεε, καλά, σταμάτα τις κλάψες τώρα. Πάει, τελείωσε!

.

-Μα γι' αυτό κλαίω... γιατί οι ίδιοι θα πάρουν ξανά τις ίδιες αποφάσεις και χωρίς το Μιχαλάκη μας...