Γράφω, γράφεις, γράφει…

Απόψεις, καταγγελίες, προτάσεις, γνώμες από τον καθένα και για οτιδήποτε. Εκτόνωση; Ανικανότητα για πράξη; Νέας μορφής καφενείο; Παιχνίδι με τις λέξεις; Το γράψιμο αυτοσκοπός; Τα blogs ζουν και βασιλεύουν στο Διαδίκτυο.

Διαμαρτυρία είναι να φωνάζεις για κάτι που δεν σ' αρέσει. Αντίσταση είναι να κάνεις κάτι ώστε αυτό που δεν σ' αρέσει να σταματήσει. Και η γραφή είναι πράξη. Καταθέτεις τις σκέψεις σου, τους προβληματισμούς σου, τις αντιλήψεις σου, επηρεάζεις και τους άλλους και κατ’ επέκταση την όποια "πραγματικότητα". Επικοινωνείς. Πράξη είναι και η σιωπή, όπως για παράδειγμα όταν πέφτεις θύμα μιας κατάστασης και δε διαμαρτύρεσαι σιωπώντας. Και η αποχή επίσης είναι πράξη.
Τα «είπαν» στα blogs και έτσι έκαναν το καθήκον τους; Οι απόψεις διίστανται. Οι ερασιτέχνες χαίρονται, οι επαγγελματίες της πέννας με ανάμικτα συναισθήματα. Πώς θα το ’λεγε σήμερα ο Γκαίμπελς, γράφετε, γράφετε ... Θα μείνει άραγε τίποτα;

Τα συστατικά των αναρτήσεων: Σενάρια, απόψεις, ρόλοι, θεατρικές πράξεις, αναφορά σε καρέκλες, στην πολιτική και τη μικροπολιτική, τη λειτουργία των κομμάτων, τα "μαντριά", στον έρωτα, στην τεχνολογία, στους ανταγωνισμούς, σε ειδήσεις, προβοκάτσιες, αλήθειες, αγωνίες, ερωτηματικά, στο χιούμορ… με χιούμορ αλλά και αφέλεια, με πολύ τοπικισμό, ανοησία, άφθονη κατινιά και κουτσομπολιό. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα κείμενα ανώνυμα προσφέρουν άλλοθι στους συντάκτες τους. Στάχτες και διαμάντια.

Σε ποιους απευθύνεται ο bloger; Στους άλλους; (Σε ποιους;) Στον εαυτό του; Που το πάει; Τι θέλει; Τι ζητά; Όταν, για παράδειγμα, απευθύνει προειδοποιήσεις και κάνει νουθεσίες στον Σουφλιά ή στον Πάγκαλο, είναι σίγουρος ότι θα τις διαβάσουν αυτοί ποτέ; Η πράξη του πηγάζει από μια εσωτερικότητα ανεξιχνίαστη ή είναι στοιχείο ματαιοδοξίας; Πιστεύει ότι αλλάζεις τον κόσμο; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Τις περισσότερες φορές πιστεύουμε ότι είναι λίγο απ’ όλα.

Η μορφή των γραπτών: Κείμενα απλά, κείμενα στριφνά, ευπρόσιτα, αυτάρεσκα, λεκτικά άψογα, λεξιλαγνικά, πλούσια σε νοήματα, καταγγελτικός λόγος, αλλά και χαοτική αταξία λέξεων χωρίς στόχο, ακατανόητα κείμενα, στρυφνά, δαιδαλώδη. Πες μου τι γράφεις να σου πω ποιος είσαι. Το γράψιμο αποτελεί την ταυτότητα του συγγραφέα.

Και σχόλια, σχόλια, σχόλια... Πολλά σχόλια. «Τι ωραία που γράφετε», «Τι ωραία που τα λέτε», «Πόσο δίκιο έχετε», «Οι αριθμοί μετράνε», «Οι αριθμοί βασιλεύουν», «μαυρίστε τους», «καλά να πάθουμε» και πολλά ανάλογα, αλλά και τσικουράτες απόψεις, ορθός λόγος, τομές κάθετες βαθιές μέχρι το κόκαλο.

Λέμε για να λέμε; Όχι κατ’ ανάγκη. Θυμάστε τι χαμός έγινε τις προάλλες στη βουλή με τη διαρροή συκοφαντικών ειδήσεων εναντίον βουλευτών από bloggers; Την άλλη πάλι που έβγαλαν τον κόσμο στο Σύνταγμα; Και πρόσφατα, τελευταία, που τους απέδωσαν ευθύνη για τη μεγάλη αποχή στις Ευρωεκλογές;

Οι υπέρμαχοι των blogs υποστηρίζουν ότι αποτελούν μέσο διάδοσης ειδήσεων, ανταλλαγής απόψεων και οργάνωσης δράσεων. Εκεί, λένε, έγκειται και η μεγάλη τους δύναμη. Υπάρχουν, ισχυρίζονται, υγιείς κοινωνικές δυνάμεις εγκλωβισμένες, οι οποίες αναζητούν ευκαιρίες για πράξη χωρίς εισαγωγικά. Αναζητούν το δρόμο τους και μέσα από το Διαδίκτυο. Η δημιουργία blog είναι τσάμπα. Η ενημέρωσή του παιχνιδάκι. Πώς το λέγαμε παλιά με τον Μπατίστα: «ο Γκούλιτ των φτωχών». Το blog είναι το μέσο για να «ακουστεί» η φωνή των «φτωχών», όσων δεν έχουν πρόσβαση στα αναγνωρίσιμα μέσα ενημέρωσης.