Ότι μπαίνει … δεν βγαίνει κιόλας

«Οι τρεις στους τέσσερις υποψήφιους αναμένεται να εισαχθούν φέτος στα πανεπιστήμια, όμως πόσοι απ' αυτούς θα πάρουν πτυχίο κανονικά και πόσοι θα προστεθούν στη λίστα με τους λεγόμενους «αιώνιους φοιτητές» τον αριθμό των οποίων δεν γνωρίζουμε ακριβώς, αλλά υπολογίζεται σε περίπου 300.000;

Σύμφωνα με τα ίδια τα πανεπιστήμια, ο αριθμός των φοιτητών που ολοκληρώνει τις σπουδές κανονικά και παίρνει πτυχίο δεν είναι ικανοποιητικός, παρά το διπλασιασμό των εισακτέων» γράφει η Μ. Παπουτσάκη στην σημερινή Ελευθεροτυπία (11/4/2010, «Πολλοί μπαίνουν λίγοι βγαίνουν»).
(…)
«Το φαινόμενο της μη ολοκλήρωσης των σπουδών, σύμφωνα με την έρευνα» συνεχίζει στο άρθρο της «οφείλεται εκτός των άλλων και στο ότι «υπάρχει γνωστικό πρόβλημα. Δηλαδή, χάσμα ανάμεσα στο λύκειο και το πανεπιστήμιο.
Το πρόβλημα αυτό μεγαλώνει από τη στιγμή που περιορίστηκε η ύλη στα μαθηματικά και τη φυσική, σε σχέση με παλαιότερες εποχές που ίσχυε το σύστημα των δεσμών. Αποτέλεσμα είναι οι εισαγόμενοι να μην έχουν την αναγκαία υποδομή για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των σπουδών.
Ορισμένες φορές το πρόβλημα δημιουργείται και από τους παραλογισμούς του ίδιου του εξεταστικού συστήματος. Για παράδειγμα, πολλοί εισαγόμενοι στο Τμήμα Τεχνολογίας Τροφίμων δεν διδάσκονται και δεν εξετάζονται στη χημεία, που είναι βασικό για τις σπουδές τους μάθημα».
Όμως στο άρθρο δεν θίγεται η σοβαρότερη κατά την άποψή μας παράμετρος: η ποιότητα των γνώσεων που έχουν αυτοί που εισάγονται. Το σύστημα, το ξέρουμε όλοι, ευνοεί τον παπαγαλισμό και όσους ανταποκρίνονται σ’ αυτό. Πώς γίνεται για παράδειγμα να γράφεις στον απειροστικό λογισμό (μαθηματικά κατεύθυνσης) 15, 16 και 17 και στο πρώτο έτος να κόβεσαι στο ίδιο μάθημα;