Επιτέλους φτωχοί...

Είχα δει παλιά στην Ελευθεροτυπία ένα πρωτότυπο χρονογράφημα του Γιάννη Ξανθούλη με θέμα "να ξαναγίνουμε φτωχοί". Η έμφαση βέβαια ήταν σ' αυτά που χάσαμε λόγω του μοντέρνου τρόπου ζωής.
Τελευταία το βλέπω να περιφέρεται εν είδη μανιφέστου. Λυπάμαι αλλά διαφωνώ. Το αίτημα διαχρονικά είναι να βελτιώσουμε το βιωτικό μας επίπεδο και όχι πχ να μαζεύουμε τις ελιές με τα χέρια, να ζευγαρίζουμε με τα βόδια και άλλα τερπνά και ωφέλιμα.
Το πρόβλημα με τη φτώχια δεν υπάρχει στην πραγματική του διάσταση αν ονομάζεσαι Ξανθούλης ή όπως αλλιώς και σε γνωρίζουν όλοι οι εκδότες, οι αναγνώστες, οι θεατρικοί επιχειρηματίες κλπ κλπ
Το πρόβλημα υπάρχει αν είσαι άσχημος, φτωχός κι αμαρτωλός. Τους ρωτήσατε αυτούς πόσο ευτυχία βιώνουν;


Καταραμένη φτώχεια
(του Απόστολου Χατζηχρήστου)

Δεν με φοβίσαν κύματα
χιόνια κι ανεμοβρόχια
όσο με φόβισες εσύ
κατηραμένη φτώχεια

Απ' τα φτωχά μου όνειρα
ένα σωστό δεν βγαίνει
όλα τα σκόρπισες εσύ
φτώχεια κατηραμένη

Στον έρωτα και στην ζωή
όπου και να με νοιώσεις
φτώχεια δεν πέρασε στιγμή
χωρίς να με πληγώσεις