Πρέπει να είναι κανείς βλακωδώς αφελής για να πιστεύει ότι το κράτος θα ξεπεράσει εύκολα τις σημερινές δυσκολίες είτε με δάνεια είτε χωρίς δάνεια, γράφει στο σημερινό ΒΗΜΑ ο Καθηγητής Θ. Λιανός.
«Το πρόβλημα του Δημοσίου είναι σαφώς θέμα εσωτερικό. Κανείς δεν μας διώκει, κανείς δεν μας εκμεταλλεύεται, κανείς δεν κερδοσκοπεί σε βάρος της χώρας μας, τουλάχιστον στην παρούσα φάση και σε βαθμό που να μας σπρώχνει στη χρεοκοπία. Το πρόβλημα είναι γνησίως εσωτερικό και έχει δύο σκέλη, ήτοι εξοργιστική σπατάλη του Δημοσίου και εξίσου εξοργιστική φοροδιαφυγή», παρατηρεί.
Ο Πρετεντέρης στο ίδιο φύλλο ομαδοποιεί τους λόγους που μας οδήγησαν στο ΔΝΤ.
Ο πρώτος έχει να κάνει με την κατάσταση δανεισμού, η οποία ήταν εξαρχής πολύ πιο σοβαρή απ΄ όσο υπολόγιζαν όσοι ανέλαβαν να τη χειριστούν. Δεν ήταν μόνο τα 53 δισ. ευρώ που χρειαζόταν η χώρα για το 2010. Ηταν και τα 135-140 δισ. ευρώ που πρέπει να δανειστεί για τη διετία 2010-11- στην καλύτερη περίπτωση! Ούτε συνείδηση αυτής της σοβαρότητας υπήρχε εξ αρχής υπήρχε, γράφει, ενώ άργησε πολύ να διαμορφωθεί η συνείδηση αυτή στη συνέχεια.
Ο δεύτερος ήταν το έλλειμμα αξιοπιστίας, το οποίο έχει συσσωρευτεί επί χρόνια, κατά τον αρθρογράφο, και το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί μέσα σε έξι μήνες. Με την κατάσταση αυτή, γράφει, ότι και να κάναμε δεν δημιουργούσαμε κλίμα εμπιστοσύνης.
Ο τρίτος λόγος ήταν το λάθος ακροατήριο. Ενώ το πρόβλημα ήταν οι διεθνείς αγορές, οι κυβερνητικοί χειρισμοί αφορούσαν είτε το διπλωματικό πεδίο είτε την εσωτερική γαλαρία. Αποτέλεσμα; Οι αγορές δεν ανταποκρίθηκαν σε καμία από τις κινήσεις της κυβέρνησης. Και προεξόφλησαν απλώς εκείνο που τελικώς συνέβη.
Ο τέταρτος και τελευταίος, κατά τον Πρετεντέρη, ήταν ο λάθος προγραμματισμός και η διαχείριση του χρόνου. Νομίζαμε ότι είχαμε χρόνο και δεν είχαμε. Πιστέψαμε ότι θα τρομάξουμε τις αγορές και δεν τρόμαξαν. Χρησιμοποιήσαμε το ΔΝΤ σαν μπαμπούλα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και καταλήξαμε στο ΔΝΤ. Γενικώς, όλες οι βασικές παραδοχές καταρρίφθηκαν στην πορεία των πραγμάτων.
Κλείνοντας τις παρατηρήσεις επισημαίνει ότι το βασικότερο απ’ όλα είναι ότι θα μείνει το στίγμα για τη χώρα. «Το στίγμα μιας χώρας που προσέφυγε στο ΔΝΤ και η οποία ετέθη υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Μια χώρα Β΄ Εθνικής. Η οποία δεν κατάφερε να αποφύγει τον εθνικό υποβιβασμό της».
Και ο πρώην υπουργός Τ. Γιαννίτσης σημειώνει σε άρθρο του: «η υπέρβασή της [κρίσης] απαιτεί μια γιγαντιαία προσπάθεια που ξεπερνά τις οικονομικές σχέσεις και,επίσης, συμπλέκεται με τη δυναμική των παγκόσμιων σχέσεων». Επισημαίνει έξι σημεία, για τα ρίσκα που διαγράφονται, τις σημαντικές αλλαγές που κρίνουν σήμερα τη διεθνή ανάπτυξη και στο τι σημαίνει κατά την άποψή του σήμερα «μάχη για υπέρβαση της κρίσης».
Στο τέταρτο σημείο επισημαίνει: «Πρέπει να σχεδιάσουμε το μέλλον μας με την επώδυνη παραδοχή ότι πιθανότατα θα περάσουμε σε έναν μακρύ κύκλο στασιμότητας ή αρνητικής αναπτυξιακής δυναμικής (απο-ανάπτυξη). Αυτό σημαίνει ανατροπή μιας ολόκληρης κουλτούρας. Ο εκρηκτικός συνδυασμός των δικών μας και των παγκόσμιων προβλημάτων (κλιματική αλλαγή, ενεργειακή κρίση, αποσταθεροποιητικές διεθνείς χρηματοοικονομικές αγορές), η μεγάλη διάρκεια που απαιτούν διαρθρωτικές αλλαγές και οι κοινωνικές αντιδράσεις που συνοδεύουν τέτοιες ανατροπές, δημιουργούν ένα νέο τοπίο πολιτικής. Η απο-ανάπτυξη, σε συνδυασμό με διαρθρωτικές τομές, κάνει τα προβλήματα του πολιτικού μάνατζμεντ εξαιρετικά πολύπλοκα, ενώ απαιτεί τολμηρές πολιτικές και ένα κοινωνικό περιβάλλον που θα κατανοεί τα ζητήματα και θα διεκδικεί ενεργητικό ρόλο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου