Σοβαρότης Μηδέν

Έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε βιβλία και να μετέχουμε σε εκδηλώσεις που προλογίζονται από τους Κ. Δεσποτόπουλο, Κ. Τσάτσο, Ν. Μουζέλη, Ν. Πουλαντζά, Κ. Βεργόπουλο, Γ. Γραμματικάκη, η Ε. Γλυκατζή, ο Α. Δοξιάδη, Γεωργουσόπουλο, Ανδρόνικο, Σακελαράκη … Φαίνεται ότι πρέπει να ξεμάθουμε.
Εθιμικό δικαίω αυτός που καλείται και αποδέχεται να προλογίσει να δίνει βάρος και εγκυρότητα σ’ εκείνον που του κάνει την τιμή να τον καλέσει να προλογίσει. Αυτός είναι και ο λόγος που καλείται. Η δική του ακτινοβολία αποτελεί εχέγγυο εγκυρότητας για τα όσα γράφονται ή ακολουθούν.
Το είδαμε κι αυτό: Δυο Καθηγητές Πανεπιστημίου προλογίζονται από κάποιον που έχει να επιδείξει αγάπη για τη φύση. Έναν φυσιολάτρη.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ξεσκιστεί στις κρίσεις κατ’ επανάληψη από τους κορυφαίους της επιστήμης τους και θα χρωστάνε και χάρη που θα συνοψίσει τις απόψεις τους ή θα συμβάλλει να γίνουν περισσότερο κατανοητές κάποιος που ούτε σπουδές έχει κάνει, ούτε έχει κριθεί γι’ αυτά που προφορικά λέει, αλλά ούτε έχει γράψει γραμμή. Θα αποτελέσει για εμάς ο πρόλογός του την έξωθεν καλή μαρτυρία για να αποδεχθούμε τους ανθρώπους αυτούς. Το προβάλλουμε και στην αφίσα. Δεν το αφήνουμε τουλάχιστο να περάσει έτσι, να μην το πάρει είδηση κανένας. Ήμαρτον… Η λογική αυτόν έχουμε αυτόν εμπιστευόμαστε είναι προσβλητική για όλους: τιμώμενους, διοργανωτές, κοινό.
Αν οι άνθρωποι αυτοί ρωτήσουν, έτσι απλά, τι ακριβώς έχει κάνει αυτός που θα τους προλογίσει τι θα τους απαντήσουν;