Τι να πω εγώ...τα είπες όλα.

Αναδημοσιεύουμε το αρθρίδιο της Μ. Κατσανοπούλου από τα σημερινά ΝΕΑ (14-3-10), με τίτλο "Το νέο σχολείο".
Καμαρώνω την αγαπημένη μου βαφτισιμιά να σχηματίζει λέξεις σε ένα χαρτί, κι ας είναι μόνο πέντε χρονών. Τα παιδιά σήμερα τα μαθαίνουν όλα γρηγορότερα. Είναι, όμως, αυτός ο πρωταρχικός στόχος μας; Αναρωτιέμαι εάν η μικρούλα, που ανυπομονεί τώρα να πάει στο σχολείο του μεγαλύτερου αδελφού της, θα έχει την ίδια λαχτάρα ύστερα από μερικά χρόνια βαρετής, παπαγαλίστικης «μάθησης»...

Σε ένα περιβάλλον χωρίς φαντασία, χωρίς έρευνα, χωρίς επαφή με την κοινωνία- μόνο «αποστειρωμένα» λόγια, λόγια, λόγια...

Μετριότατες οι επιδόσεις των ελλήνων μαθητών σε διεθνείς αξιολογήσεις, όπως αυτές της ΡΙSΑ, εξίσου μέτριες και οι «βαθμολογίες» του εκπαιδευτικού συστήματος σε σχέση με τους στόχους της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την εκπαίδευση και την κατάρτιση. Πάρα πολύ χαμηλή η θέση της Ελλάδας στη χρήση της τεχνολογίας. Πιο πολύ απ΄ όλα αυτά, όμως, με «πονάνε» οι οργισμένες απόψεις των ίδιων των μαθητών για το σχολείο τους...

Το «Νέο Σχολείο» συζητήθηκε χθες στο Υπουργικό Συμβούλιο. Από το «σχολείο- αγγαρεία» στο «σχολείο δημιουργικής μάθησης», διαβάζω στην εισηγητική έκθεση.

«Πρώτα ο μαθητής» (γιατί, άραγε, προηγουμένως, ποια ήταν η πρώτη προτεραιότητα;), «σχολείο χωρίς τοίχους», «ψηφιακό σχολείο», «σχολείο ανοικτό», «η τσάντα στο σχολείο», είναι μερικές από τις δελεαστικές υποσχέσεις του. Ο μαθητής γίνεται «μικρός ερευνητής», «γλωσσομαθής πολίτης του κόσμου»... «Προωθείται η ενεργητική συμμετοχή, παρά η παθητική παρακολούθηση»...

Λόγια σαν μουσική... Καθώς, όμως, έχουμε ζήσει πολλές εξαγγελίες για την Παιδεία τις τελευταίες δεκαετίες και το σχολείο παραμένει πάντα το ίδιο μισητό για τα παιδιά, οψόμεθα... Εν τω μεταξύ, κρατάμε τα λόγια τουδιάσημου στην εποχή του- διευθυντή του πρωτοποριακού σχολείου Σάμερχιλ στην Αγγλία Α.Σ. Νιλ, που μας ταιριάζουν γάντι: «Τα σχολεία μας παράγουν νεκρές ψυχές, που βρίσκονται στο έλεος των πολιτικών, των εμπόρων των κανονιών και των κερδοσκόπων... Σήμερα, η φωτισμένη μειονότητα δεν μπορεί παρά να αναστενάζει και να υποφέρει τις ηλιθιότητες που ονομάζονται ΄΄εκπαίδευση΄΄».
Τι να προσθέσει κανείς;