Κατά τον αγά

Κάποτε ήμουν σε ένα γραφείο κάποιου κορυφαίου, σε περιφερειακό επίπεδο, παράγοντα τον οποίον έκαιγε ένα θέμα που είχε ξεσηκώσει την τοπική κοινωνία. Το πρόβλημα ήταν η τοποθέτηση κάποιου στελέχους με συγκεκριμένες αρμοδιότητες για την επίλυση κάποιου θέματος. Ο παράγοντας έψαχνε, όπως συνήθως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις στους ανά την επικράτεια παράγοντες, με το θυμικό, την κομματική ταυτότητα, τις προσωπικές γνωριμίες με βασικό στόχο να σπρώξει επί του παρόντος το πρόβλημα … και μετά βλέπουμε.

Πρότεινε, λοιπόν, φώναζε, χτυπιόταν, αλλά κανείς δεν δεχόταν. Είχε στερέψει από προτάσεις και πρόσωπα και όπως είχε το βλέμμα στην ανοικτή πόρτα του γραφείου του, φορτισμένος, βλέπει να περνάει ο Ιάσονας. Πετάγεται, ξαφνικά απ’ την καρέκλα του φωνάζοντας: Να ο Ιάσονας!.. Ο Ιάσονας είχε κατά την άποψή του τις προδιαγραφές που ήθελε και ήταν του χεριού του.

Πόσα δύσκολα προβλήματα δεν ανατέθηκαν άραγε σε Ιάσονες επειδή έτυχε να περάσουν την κατάλληλη στιγμή έξω από την κατάλληλη πόρτα; Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Όμως βλέποντας τα αποτελέσματα πολλών πράξεων και ενεργειών σε δημόσιο επίπεδο υποψιαζόμαστε ότι επικεφαλής ενδεχομένως να ήταν κάποιος Ιάσονας, που επιλέχτηκε για να δώσει λύση με τη γνωστή, από τη φυσική, μέθοδο του «τυχαίου περίπατου»…

Πως το θυμήθηκα; Διαβάζοντας το άρθρο του Μανδραβέλη «Νόμοι υπό τηλεοπτική πίεση», στο οποίο υποστηρίζει (Καθημερινή 5-7-09) ότι «Η χρηματοδότηση των κομμάτων, η ποινική ευθύνη υπουργών είναι ακανθώδη ζητήματα και οι λύσεις δεν μπορούν να εμφανίζονται μαγικά, να ψηφίζονται ταχύτατα και στο τέλος να μην δουλεύουν».

Οι γρήγορες προτάσεις, γρήγορα καίγονται. Δεν μπορούν να έχουν μεγάλες πιθανότητες αποτελεσματικότητας προτάσεις που λαμβάνονται στο πόδι, κάτω από το βάρος των γεγονότων, υπό το κράτος των πιέσεων της «συμπαθούς τάξεως των ταξιτζήδων/ δημοσιογράφων/ τηλεπαρουσιαστών/ δικηγόρων/ μηχανικών /γιατρών /συνδικαλιστών…» , υπό το βάρος του Μανώλη / Τατούλη / Παυλίδη /151/ του Καρατζαφέρη κ.α.

Το ίδιο ισχύει και για τις διάφορες προτάσεις που γίνονται με ανάλογο τρόπο σε διάφορους χώρους. Παρά το ότι έχουμε γλυτώσει από πολλές ανοησίες, γιατί δεν βρέθηκαν χρήματα να υλοποιηθούν, υπάρχουν χιλιάδες άλλες στο ίδιο επίπεδο που κατέληξαν «μια τρύπα στο νερό» ή και ακόμα χειρότερα «δωράκι» στις τσέπες ημετέρων.

Ο Μανδραβέλης στο άρθρο του καταλήγει: «Χωρίς συζήτηση σε βάθος μάλλον θα έχουμε δύο τινά: ή (ως συνήθως) θα αλλάξουμε το νόμο, ή (όπως γίνεται πιο συχνά) θα τον παρακάμπτουμε.Η χρηματοδότηση των κομμάτων, η ποινική ευθύνη υπουργών είναι ακανθώδη ζητήματα και συζητούνται σε ολόκληρο τον κόσμο. Μόνο στην Ελλάδα οι λύσεις εμφανίζονται μαγικά, ψηφίζονται ταχύτατα και δεν δουλεύουν ποτέ».