Με αφορμή το συνέδριο, τιμής ένεκεν παραπέμπουμε σ' αυτήν: "Φανταστική συνέντευξη"
Μνήμη Βιτσέντζου Κορνάρου
Τσι περαζόμενους καιρούς που οι ποιητές ωρίζα
στα κείμενά τους έψαχνα θεμέλιο και τη ρίζα
Τι είν’ αυτό που άνθρωπο, τον άνθρωπο τον κάνει;
Και τι είν’ αυτό που από τη Γη στον ουρανό τον βάνει;
Εβρήκα στου Ρωτόκριτου τις ρίμες το γραμμένο
Και δα το τραγουδώ για ’σας, πολλά αφιερωμένο:
«Κάτεχε πως εισε πολλά το ζω τ’ αθρώπου μοιάζει,
κι οπού ’χει γνώσι κι ομυαλό, ετούτ’ ας τα λογιάζη,
άθρωπος να ’ναι δυνατός, να ’χη αντραιά και χάρι
πλιά δύναμι και πλιά ντρειά έχει το λεοντάρι,
κι αν είν’ στα πόδια γλήγορος, κι αν πιλαλή και τρέχη,
τούτην τη γληγορότητα και πλιά το λάφιν έχει.
Κι αν κ’ η φωνή ντου ’ναι γλυκειά, μελωδική η λαλιά ντου
και παίρνουν αναγάλλιασι, όσοι κι αν ειν’ κοντά ντου
είναι πολλώ λογιώ πουλλιά, που γλυκοκιλαηδούσι
π’ αφήνουνε το φαγητό πολλοί να τα γροικούσι.
Έτσι κ’ οι άλλες χάριτες , που σ’ άθρωπο θωρούμε,
βρίσκονται πάντα κ’ εις τα ζα, που να τα πω βαρειούμαι,
και μόνον ο λογαριασμός είναι, που διαχωρίζει
το ζω απού τον άνθρωπο, για κείν’ όλα τα ρίζει,
στένει το λάφι ως κι α γλακά, και τα θεριά μερώνει
και τα πουλλιά, αν πετού ψηλά, στη γης τα χαμηλώνει.
εκείνος ο λογαριασμός όλα τα βασιλεύγει,
νικά, μερώνει τ’ άγρια, και τα θεριά παιδεύγει,
κι απήτης και το χάρισμα ετούτο απαρνήθης,
τη στόρησι της ανθρωπιάς εξέσκισες κ’ εγδύθης,
και πορπατείς ωσάν το ζω, λογαριασμό δεν έχεις,
και δε νογάς που βρίσκεσαι, και που ’σαι δεν κατέχεις».
Βιτσέντζος είν’ ο ποιητής κ’ εις τη γενιά Κορνάρος
το έργο που μας άφησε τεράστιο σε βάρος
Στη Στεία εγεννήθηκε, στη Στείαν ενεθράφη,
εκεί ’καμε κ’ εκόπιασε εκείνα που μας γράφει
και εμείς τον έχουμε παππού, χαρά, παρηγορία
γι’ αυτό τον μνημονεύουμε σε κάθε ευκαιρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου