Οι παλιοί μας φίλοι

Σαν τα παλιά ξύλα, σαν τα παλιά κρασιά οι παλιοί μας φίλοι δεν φύγαν για πάντα. Έρχονται ξαφνικά κοντά στα ξημερώματα αναπάντεχα για να μας ανοίξουν χίλιες πληγές. Χωρίς τη φρεσκάδα της νιότης που ξέραμε, με τις ρυτίδες της γνώση από το ταξίδι τους, κουβαλώντας άλλες εικόνες, άλλα αρώματα από τα φοινικικά εμπορεία που βρήκαν στο δρόμο τους. Δεν μπορεί να είναι αυτό που θυμόμασταν. Δεν μπορεί να είναι αυτό που ξέραμε. Τόσα χρόνια περάσανε. Δεν μπορεί να είναι όπως τους κρατάγαμε τόσα χρόνια στο μυαλό, επειδή έτσι νομίζαμε. Ούτε και εμείς είμαστε ίδιοι. Πιάσαμε δουλίτσα, παντρευτήκαμε, αποκτήσαμε παιδιά, κοιλίτσα, φάγαμε τα ρεζιλίκια μας… Εεε, τι περιμένουμε από τους άλλους να φερθούν καλύτερα; Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι, πάνε χρόνια τώρα… Στο βάθος δεν τους το συγχωρέσαμε που φύγαν πρώτοι. Τους άλλους που την κάνανε για να γίνουν υπουργοί, νομάρχες και που πλακώσανε τις συσκέψεις και το «τρις το λάδι, τρις το ξύδι» τους διαγράψαμε: τέλος. Όπως κι εμάς οι άλλοι, ενδεχομένως. Οι παλιοί μας φίλοι είναι μέρος της προσωπικότητάς μας. Όσους κι ότι αγαπήσαμε το κρατάμε μέσα μας βαθιά και το προσέχουμε γιατί είμαστε εμείς. Φίλοι μας είναι και οι άλλοι, οι πιο πολλοί, που ούτε καν γνωρίζουν για την ύπαρξή μας. Όπως και αυτοί που έφυγαν νωρίς. Φίλοι μας και οι εκείνοι που έζησαν πολλά χρόνια πριν αλλά άφησαν κάτι για ’μας: ένα έργο, μια μουσική, ένα στίχο, ένα σκίτσο, μια απόδειξη ενός θεωρήματος, ένα γεωμετρικό τόπο… Και οι άλλοι, οι ανώνυμοι, οι άγνωστοι, «οι ψαράδες που αφήσανε τα δίχτυα τους» για να έχουμε «’μεις τα γράμματα και το ψωμί»… που ζούνε γύρω μας και που δεν τους υποψιαζόμαστε…Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτι, όπως εκείνα τα παλιά, και να καλέσω σ' εκείνο το πάρτι όλους τους φίλους μου από καταβολής κόσμου... γίνεται;