Μην εγγίζετε

Όποια πέτρα και να σηκώσεις σ’ αυτόν τον τόπο θα βρεις ιστορία. Αυτό είναι καλό γιατί έτσι ενισχύεται η ιστορική συνείδηση, η συνοχή του έθνους, η ιστορική μας ταυτότητα, η συνέχεια, αναπτύσσεται τεχνογνωσία στις συναφείς δραστηριότητες, απασχόληση κ.α. Όταν οι χώροι διδάσκουν ιστορία η πόλη είναι ένα σχολείο. Όμως αυτό είναι και κακό όμως γιατί δεν μπορεί κανείς να ακουμπήσει τίποτα. Πολλές φορές περνάνε δεκαετίες για να δημιουργηθούν στοιχειώδεις υποδομές αναγκαίες για τη λειτουργία των σύγχρονων κοινωνιών.

Τα πάρα πολλά μνημεία δημιουργούν και προβλήματα συντήρησης σ’ ένα κράτος που παραπαίει οικονομικά και κινδυνεύει με οικονομική κατάρρευση. Άλλα σχετικά προβλήματα, που τελικά καταλήγουν και αυτά στο οικονομικό, είναι αυτά της αξιοποίησης των μνημείων. Γιατί η σπουδαιότητα τους τα κάνει και αξιοθέατα κλπ κλπ

Αλλά και εδώ η υπερβολή ζει και βασιλεύει. Θυμάμαι μια φορά κάπου στην Κοκκινιά ένα κύμα διαμαρτυριών για την κατάργηση μιας ανισόπεδης διάβασης πεζών και ένας από τους κύριους λόγους που προβάλλονταν για τη μη κατάργηση, ήταν ότι από ’κει πέρναγε ο Ανέστης Δελιάς… Ή στο άλλο άκρο εντειχίζεται υπερμεγέθης αναμνηστική πλάκα για να υπενθυμίζει στους περαστικούς ότι η ογκώδης πολυκατοικία που βλέπουν χτίστηκε πάνω στο χώρο όπου υπήρχε η ταπεινή κατοικία του Κ. Κανάρη.

Το θέμα ανακίνησε ο Μανδραβέλης (Καθημερινή 10-7-09) με αφορμή την αποκάλυψη του τάφου του αδελφού της μεγάλης Ρωσίδας ποιήτριας Άννας Αχμάτοβα στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Και σωστά παρατηρεί: η Αχμάτοβα είναι αυτό που είναι, ο αδελφός της γιατί διακρίθηκε;

Είναι αλήθεια ότι όταν ολόκληρη η χώρα παρουσιάζεται σαν μουσείο θα έπρεπε παντού να υπάρχουν πινακίδες «Μην εγγίζετε», γράφει ο Μανδραβέλης, και επεξηγηματικές πινακίδες, όπως για παράδειγμα «εδώ περπάτησε ο Σωκράτης, εκεί τραγούδησε ο Μπιθικώτσης, παραπέρα έπινε τον καφέ του ο Ελύτης» κλπ κλπ

Σε κάθε κατάσταση υπάρχουν δυο όψεις. Οι ευφυείς τις αρνητικές τις κάνουν θετικές.