Κάποτε μια μεγάλη παρέα σε ένα ρακάδικο κατεβάζανε τα καραφάκια το ένα μετά το άλλο. Όπως συνήθως συμβαίνει στα χωριά οι περισσότεροι ήτανε και συγγενείς. Στη σούρα τους απάνω, λοιπόν, λέει ένας: ρε σεις το ξέρετε ότι ο τάδε ήρωας της επανάστασης είναι συγγενής μας; Τι λες, ο ένας, μπράβο, σωστά ο άλλος κλπ κλπ Και γιατί να μην πάμε όλοι μαζί, όπως είμαστε, ρίχνει ένας την ιδέα, εκεί κάτω στο άγαλμά του να καταθέσουμε ένα στεφάνι; Σωστά, είπαν όλοι μ' ένα στόμα και πήγαν. Καμια δεκαριά μεθυσμένοι και ένα στεφάνι. Στάθηκαν προσοχή, όσο μπορούσαν, έκλαψαν μπροστά στο άγαλμα και έκτοτε έχουν να το λένε.
Προς τι όλα αυτά; Υπάρχουν σύλλογοι που ψάχνουν για δραστηριότητες. Συνήθως, όταν δεν βρίσκουν τίποτα καλύτερο, αλληλοβραβεύονται. Γιαυτό και τα βραβεία σ' αυτή τη χώρα θα πρέπει πολύ να τα υποψιαζόμαστε. Σε κάποιες άλλες όμως περιπτώσεις κάτι βρίσκουν.
Θυμάστε την ιστορική ελιά του Πλάτωνα, στην Ακαδημία Πλάτωνος, στην Αθήνα, η οποία κατά την παράδοση ήταν φυτεμένη από τη σχολή του Πλάτωνα; Η ελιά αυτή είχε βέβαια μια ιστορικότητα και ενδεχομένως και επιστημονικό ενδιαφέρον λόγω της ηλικίας της. Αν λοιπόν, πίσω από τις "πολιτιστικές δραστηριότητες" με τίτλο "να σώσουμε" (από τι;) τις αιωνόβιες ελιές, υπάρχει επιστημονικό ενδιαφέρον δεκτό και κάνουμε και τουμπεκί, αλλά ως πολιτιστική δραστηριότητα πως να το κάνουμε λίγο γέρνει... Γιατί δεν κάνουν τίποτα καλύτερο να σώσουν τις ψυχές, το πνεύμα, να συμβάλουν στην άνοδο του πνευματικού επιπέδου της κοινωνίας τους μαζί και το δικό τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου