Κάνω αρχή με διαπλοκή και μπόλικο συμφέρον εθνικό, για νάμαι λίγο επίκαιρος, στο πνεύμα των καιρών. Τα πιο δεύτερα, τα πιο έτσι, τα βλέπουμε προσεχώς, στο μέλλον. Βιβλία, μουσική, Τέχνες, πολιτισμός, Τύπος, οι φιλανθρωπίες, η ευρωπαϊκή προοπτική μπορούνε να περιμένουνε λίγο. Εδώ θα ’μαστε, νάμαστε καλά. Σήμερα η παράσταση έχει εθνικό συμφέρον. Ωραία πράγματα δηλαδή, χωρίς αίματα και θυσίες, για το κοινό καλό και κουβέντα να γίνεται, χωρίς να πιάνουμε τα άκρα. Εμείς πάππου προς πάππου είμαστε άνθρωποι της τάξης, του νοικοκυριού, της πατρίδας, ποτέ των άκρων. Οφείλουμε όμως να το πούμε ευθύς εξαρχής, για νάμαστε ξηγημένοι: Παινέματα και κολακίες αλλού. Ο στόχος ξεκάθαρος: Να διαβάσει ο πικραμένος και να πάρει πάνω του ή εγκαταλείποντας το blog με αηδία και αγανάκτηση να αναφωνήσει: Κουφάλες! Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Σ' αυτά εκπτώσεις δεν κάνουμε.
Στα θέματά μας τώρα, που θάλεγε και κάποιος συνάδελφος στην εξουσία του.
-Τι είναι τελικώς το εθνικό συμφέρον; Απαιτεί τεχνολογία αιχμής η αναγνώρισή του; Πώς μπορεί μακροσκοπικώς να αναγνωρισθεί;
-Ποιος μπορεί, επιτέλους, να ερμηνεύει αυθεντικά το εθνικό συμφέρον σ’ αυτή τη χώρα; Αν περιμένετε από μένα να απαντήσω εκεί που η Νομική Αθηνών, ο Τσάτσος και ο Μανετάκης κώλωσαν πλανάστε πλάνην οικτράν. Διότι ποιος είμαι ’γω, από πού έρχομαι, που πάω; (συγνώμη αγαπητέ Γουίλιαμ). Πως μπορώ να αναμετρηθώ με σαχλίτσες μπρος στους ογκόλιθους;
-Έτι δε, τι είναι οι θεσμοί; Για ποιους είναι; Ποιους αφορούν; Μήπως είμαι θεσμολάγνος και δεν μου τόπαν στην τηλεόραση;
-Θα πρέπει να πιστεύουμε; Ναι, αν είναι αναγκαίο. Εμείς έχουμε την καλή πρόθεση, αλλά που; Πάλι, και συγνώμη για την αγένεια, είναι νομίζετε απαραίτητο; Κι άλλες φορές πιστέψτε, πιστέψτε μας λέγανε αλλά δεν έμεινε τίποτα. Εν πάση περιπτώσει αν είναι για το εθνικό συμφέρον να πιστέψουμε. Είμαι αναστατωμένος τελευταία μ’ αυτά π’ ακούω. Τελευταία, πάντα στους μεγάλους μου καημούς, ακούω λαϊκά: «Ζημιές μεγάλες έπαθα κι ακόμα δεν το έμαθα, κανείς δε μ’ αγαπάει, για το συμφέρον πάει» (για τη ρίμα, συγνώμη κ. Βίρβο). Ο μακαρίτης ο Μπιθικώτσης ήξερε και προς τιμήν του δεν το κράτησε για τον εαυτό του: «το καλό τραγούδι θέλει πόνο, πρέπει να κάνουμε εισαγωγή πόνου». Έτσι είναι, τον μεγάλο πόνο αν δεν τον έχουμε πρέπει να τον ανακαλύψουμε. Φαίνεται ότι η νέα κολεξιόν προσανατολίζετε για την άνοιξη στο εθνικό συμφέρον. Θα φορεθεί πολλή απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα. Τα κανάλια ναν’ καλά και να μην μας προκύψει κανένα θέμα να γεμίσουν οι οθόνες μας Αβραμόπουλο, Σπηλιωτόπουλο, Δένδια, Μαρκογιαννάκη… Ο Θεός ας μας λυπηθεί, για να θυμηθούμε τον άλλο, τον ιστορικό, Μεσαίωνα.
Ώρες ώρες με προβληματίζει: Μήπως πρέπει τελικά να αξιοποιήσουμε με κάθε τρόπο αυτή την άνεση που έχουμε στη λαμογιά, στο φούμαρο; Επ’ αγαθώ, βεβαίως βεβαίως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου